Héraðsdómur Vesturlands Dómur 16. júní 2021 Mál nr. E - 102/2020 : Gunnlaugur A uðunn Júlíusson ( Jón Sigurðsson lögmaður ) g egn Borgarbyggð ( Oddur Ástráðsson lögmaður ) Dómur Mál þetta, sem tekið var til dóms 30 . apríl sl., var höfðað með birtingu stefnu 1. apríl 20 20 . Stefnandi er Gunnlaugur Auðunn Júlíusson, til heimilis að Þórðargötu 22, Borgarnesi , en stefndi er Borgar byggð, Borgarbraut 14, Borgarnesi . Endanlegar dómkröfur stefnanda eru eftirgreindar: Aðallega að stefnda verði gert að greiða stefnanda kr. 36.437.751 auk dráttarvaxta skv. 1. mgr. 6. gr. laga nr. 38/2001 af kr. 80.830 frá 1. febrúar 2019 til 1. mars 2019, en af kr. 161.660 frá 1. mars 2019 til 1. apríl 2019, en af kr. 242.490 frá 1. apríl 2019 til 2. maí 2019, en af kr. 323.320 frá 2. maí 2019 til 1. júní 2019, en af kr. 404.150 frá 1. júní 2019 til 1. júlí 2019, en af kr. 484.980 frá 1. júlí 2019 til 1. ágúst 2019, en af kr. 565.810 frá 1. ágúst 2019 til 1. september 2019, en af kr. 646.640 frá 1. september 2019 til 1. október 2019, en af kr. 727.470 frá 1. október 2019 til 1. nóvember 2019, en af kr. 808.300 frá 1. nóvember 2019 til 1. desember 2019, en af kr. 889.130 frá 1. desember 2019 til 31. desember 2019, en af kr. 1.326.460 frá 31. desember 2019 til 1. febrúar 2020, en af kr. 1.410.905 frá 1. febrúar 2020 til 1. mars 2020, en af kr. 1.495.350 frá 1. mars 2020 til 1. apríl 2020, en af kr. 1.579.795 frá 1. apríl 2020 til 1. maí 2020, e n af kr. 3.105.131 frá 1. maí 2020 til 1. júní 2020, en af kr. 36.437.751 frá 1. júní 2020 til greiðsludags, allt að frádreginni innágreiðslu stefnda þann 1. maí 2020 að fjárhæð kr. 1.440.891 og þann 1. júní 2020 að fjárhæð kr. 5.115.233. Til vara að stef nda verði gert að greiða stefnanda kr. 16.934.211 auk dráttarvaxta skv. 1. mgr. 6. gr. laga nr. 38/2001 af kr. 80.830 frá 1. febrúar 2019 til 1. mars 2019, en af kr. 161.660 frá 1. mars 2019 til 1. apríl 2019, en af kr. 242.490 frá 1. apríl 2019 til 2. maí 2 2019, en af kr. 323.320 frá 2. maí 2019 til 1. júní 2019, en af kr. 404.150 frá 1. júní 2019 til 1. júlí 2019, en af kr. 484.980 frá 1. júlí 2019 til 1. ágúst 2019, en af kr. 565.810 frá 1. ágúst 2019 til 1. september 2019, en af kr. 646.640 frá 1. septem ber 2019 til 1. október 2019, en af kr. 727.470 frá 1. október 2019 til 1. nóvember 2019, en af kr. 808.300 frá 1. nóvember 2019 til 1. desember 2019, en af kr. 889.130 frá 1. desember 2019 til 31. desember 2019, en af kr. 1.326.460 frá 31. desember 2019 t il 1. febrúar 2020, en af kr. 1.410.905 frá 1. febrúar 2020 til 1. mars 2020, en af kr. 1.495.350 frá 1. mars 2020 til 1. apríl 2020, en af kr. 1.579.795 frá 1. apríl 2020 til 1. maí 2020, en af kr. 3.105.131 frá 1. maí 2020 til 1. júní 2020, en af kr. 16. 934.211 frá 1. júní 2020 til greiðsludags, allt að frádreginni innágreiðslu stefnda þann 1. maí 2020 að fjárhæð kr. 1.440.891 og þann 1. júní 2020 að fjárhæð kr. 5.115.233. Til þrautavara að stefnda verði gert að greiða stefnanda kr. 13.487.328 auk drátta rvaxta skv. 1. mgr. 6. gr. laga nr. 38/2001 af kr. 80.830 frá 1. febrúar 2019 til 1. mars 2019, en af kr. 161.660 frá 1. mars 2019 til 1. apríl 2019, en af kr. 242.490 frá 1. apríl 2019 til 2. maí 2019, en af kr. 323.320 frá 2. maí 2019 til 1. júní 2019, e n af kr. 404.150 frá 1. júní 2019 til 1. júlí 2019, en af kr. 484.980 frá 1. júlí 2019 til 1. ágúst 2019, en af kr. 565.810 frá 1. ágúst 2019 til 1. september 2019, en af kr. 646.640 frá 1. september 2019 til 1. október 2019, en af kr. 727.470 frá 1. októb er 2019 til 1. nóvember 2019, en af kr. 808.300 frá 1. nóvember 2019 til 1. desember 2019, en af kr. 889.130 frá 1. desember 2019 til 31. desember 2019, en af kr. 1.326.460 frá 31. desember 2019 til 1. febrúar 2020, en af kr. 1.410.905 frá 1. febrúar 2020 til 1. mars 2020, en af kr. 1.495.350 frá 1. mars 2020 til 1. apríl 2020, en af kr. 1.579.795 frá 1. apríl 2020 til 1. maí 2020, en af kr. 3.105.131 frá 1. maí 2020 til 1. júní 2020, en af kr. 13.487.328 frá 1. júní 2020 til greiðsludags, allt að frádregin ni innágreiðslu stefnda þann 1. maí 2020 að fjárhæð kr. 1.440.891 og þann 1. júní 2020 að fjárhæð kr. 5.115.233. Í öllum tilvikum gerir stefnandi að auki kröfu um málskostnað að skaðlausu skv. mati dómsins, að meðtöldum virðisaukaskatti, en áskilinn er ré ttur til að leggja fram slíkan reikning við aðalflutning málsins, ef til hans kemur. Stefndi krefst sýknu af dómkröfum stefnanda og að stefnanda verði gert að greiða honum málskostnað að mati dómsins. 3 II. Stefnandi var upphaflega ráðinn sem sveitarstjóri stefnda með ráðningarsamningi, dags. 18. mars 2016 , og var ráðningartími frá 1. maí s.á . til loka yfirstandandi kjörtímabils sveitarstjórnar , eða til 30. júní 2018. Að loknum sveitarstjórnarkosningum 2018 mynduðu Sjálfstæðisflokkur, Samfylking og Vinstrih reyfingin grænt framboð meirihluta í sveitarstjórn stefnda. Í málefnasamningi þessara flokka, dags. 4. júní 2018 , var sérstaklega tekið fram að gengið yrði til samninga við stefnanda um að gegna áfram starfi sveitarstjóra. Var m álefnasamningurinn lagður fr am á 172. fundi sveitarstjórnar stefnda 13. júní 2018 og þar jafnframt samþykkt að ráða stefnanda sem sveitarstjóra til næstu fjögurra ára. Var forseta sveitarstjórnar og formanni byggðaráðs falið að gera ráðningarsamning við hann og leggja í kjölfarið fyr ir byggðaráð og sveitarstjórn. Var r áðningarsamningur milli stefnda og stefnanda , sem er grundvöllur máls þessa , svo undirritaður 5. júlí 2018. Fram kemur í greinargerð stefnda að í nóvember 2019 hafi verið kominn upp trúnaðarbrestur milli sveitarstjórna r stefnda og stefnanda. Hafi því fulltrúar í sveitarstjórn, með forseta sveitarstjórnar í fyrirsvari, hafið viðræður við stefnanda um lausn málsins. Hafi aðilar af því tilefni fundað a.m.k. tvisvar um mögulega lausn málsins. Þá hafi einnig verið orðið ljós t að ekki væri lengur vilji meirihluta sveitarstjórnar stefnda til að stefnandi starfaði þar áfram sem sveitarstjóri og boðað af hálfu fulltrúa minnihluta að borin yrði upp vantrauststillaga á sveitarstjórnarfundi sem áformaður væri 14. nóvember 2019. St efnandi var hinn 12. nóvember 2019 boðaður til fundar við fjóra fulltrúa úr sveitarstjórn stefnda og honum þar tilkynnt að honum stæði til boða að skrifa undir starfslokasamning, sem stefnandi hafnaði. Í kjölfar þess var stefnanda afhent uppsagnarbréf , þar sem fram kom að honum væri sagt upp störfum sem sveitarstjóra n óvember 2019 og lætur sveitarstjóri samstundis af störfum. Um uppsögn á starfssamningi og önnur starfskjör er v ísað til 3. g r. r áðningarsamnings aðila og annarra ákvæða hans til fyllingar því sem þar kemur fram og verður greitt í samræmi við hann. Gerð er krafa um að sveitarstjóri afhendi 4 Á 190. fundi sveitarstjórnar stefnda 14. nóvember 2019 var ákvörðun um uppsögn á ráðningarsamningi stefnanda lögð fram til formlegrar staðfestingar sveitarstjórnar og var hún samþykkt samhljóða af allri sveitarstjórninni. Í yfirlýsingu sem forseti sveitars tjórnar las upp á fundinum, og birt er orðrétt í fundargerð, kemur fram að ákvörðun um að segja stefnanda upp störfum sem sveitarstjóra hafi verið tekin á óformlegum fundi sveitarstjórnar sem fram fór 12. nóvember síðastliðinn. Hinn 14. nóvember 2019 rit aði lögmaður stefnanda tölvubréf til forseta sveitarstjórnar og fór fram á að stefndi skilaði stefnanda skriflegum rökstuðningi fyrir uppsögn á grundvelli 21. gr. stjórnsýslulaga nr. 37/1993. Var beiðni þessi ítrekuð í bréfi, dags. 29. s.m. Svar stefnanda barst með bréfi stefnda, dags. 5. desember 2019. Í bréfinu komu fram m.a. að ástæður fyrir brottrekstri stefnanda væru mismunandi sýn aðila á stjórnun sveitarfélagsins og skortur á verkstjórn og að hann hefði brotið trúnað í tengslum við stjórnsýsluúttekt á sveitarfélaginu. Að þessu virtu væri af hálfu stefnda talið útilokað að stefnandi gæti áfram gegnt starfi sveitarstjóra. Lögmaður stefnanda ritaði lögmanni stefnda bréf, dags. 10. desember 2019, þar sem staðhæfingum í bréfi stefnda var mótmælt og boðið upp á viðræður til lausnar málinu. Stefndi þekktist ekki boð um viðræður og með bréfi, dags. 20. janúar 2020, var kröfum stefnanda hafnað. Höfðaði stefnandi í kjölfarið mál þetta með stefnu birtri 1. apríl s.á. Við aðalmeðferð málsins voru teknar aðilask ýrslur af stefnanda og Lilju Björgu Ágústsdóttur, forseta sveitarstjórnar stefnda, auk þess sem teknar voru vitnaskýrslur af Davíð Sigurðssyni, sveitarstjórnarfulltrúa stefnda, Drífu Valdimarsdóttur, fjármálastjóra Norðurþings, Guðlaugi Sæbjörnssyni, fjárm álastjóra Múlaþings, og Margeiri Friðrikssyni, sviðsstjóra stjórnsýslu - og fjármálasviðs Skagafjarðar. III. Stefnandi reisir dómkröfur sínar á því að stefndi hafi brotið með ólögmætum og saknæmum hætti gegn honum með því að segja honum upp störfum þar sem engar forsendur hafi verið að lögum til þess eða samkvæmt þeim samningum sem um starfssambandið giltu. Ákvörðun stefnda um uppsögn sé jafnframt ógild að 5 stjórnsýslurétti. Með uppsögninni hafi stefndi bakað stefnanda tjón sem stefndi be ri fébótaábyrgð á gagnvart stefnanda, en um sé að ræða hvort tveggja kröfu um fjártjóns bætur og miskabætur. Þá krefjist stefnandi einnig launa vegna vanefnda stefnda á hækkunum samkvæmt ráðningarsamningi, greiðslu áunnins en ótekins orlofs, auk útlagðs kos tnaðar vegna lögmannsaðstoðar sem stefnandi hafi þurft á að halda fram að undirbúningi málshöfðunar. Stefnandi byggi í fyrsta lagi á því að hann hafi sem opinber starfsmaður, þ.e. starfsmaður sveitarfélags, notið verndar gegn uppsögn ráðningarsamnings. Þ rátt fyrir að uppsögn ráðningarsamnings hafi samkvæmt ákvæðum hans verið heimil þá takmark i st heimild til uppsagnar slíks ráðningarsamnings starfsmanns sveitarfélags af ákvæðum laga og samninga, þ.m.t. sveitarstjórnarlögum nr. 138/2011, gildandi kjarasamni ngi og að þau atvik eigi sér stað að meirihlutaskipti verði í sveitarstjórn sem leiði til uppsagnar á ráðningarsamningi sveitarstjóra eða að kjörtímabili ljúki. Hið síðastnefnda sé sérstaklega tiltekið í ráðningarsamningi, enda sé gildistími ráðningarsamni ngs fram til loka kjörtímabils. Þá leiði af eðli starfs sveitarstjóra að meirihlutaskipti í sveitarstjórn kunni almennt séð að hafa áhrif á ráðningarsamband aðila. Réttarstaða og starfskjör starfsmanna sveitarfélaga fari auk laga eftir ákvæðum kjarasamning a og ráðningarsamninga, sbr. 57. gr. sveitarstjórnarlaga nr. 138/2011. Að virtum þeim lagareglum og kjarasamningsákvæðum sem gilt hafi um störf stefnanda megi segja að réttarstaða hans, þ.m.t. varðandi starfslok, hafi að flestu leyti verið hliðstæð því sem gildi um ríkisstarfsmenn, sbr. til hliðsjónar ákvæði laga nr. 70/1996 um réttindi og skyldur starfsmanna ríkisins. Allt að einu sé á því byggt að stefnda hafi sem stjórnvaldi ekki verið unnt að segja stefnanda upp störfum nema uppsögn væri heimil samkvæmt lögum eða samningum. Stefnandi reisi aðalkröfu sína á því að ólögmæti uppsagnar stefnda á ráðningarsamningnum hafi m.a. falist í því að með henni hafi ákvæði sveitarstjórnarlaga nr. 138/2011 verið þverbrotin. Ákvörðun um uppsögn hafi ekki verið tekin me ð formlegum hætti og á sveitarstjórnarfundi, svo sem áskilið sé í 56. gr. sveitarstjórnarlaga nr. 138/2011, þar sem fram komi að sveitarstjórn ráði starfsmenn í æðstu stjórnunarstöður hjá sveitarfélagi og veiti þeim lausn frá starfi, sbr. einnig 54. gr. la ganna. Hér sé átt m.a. við framkvæmdastjóra sveitarfélagsins. Samkvæmt meginreglu þeirri sem 6 mælt sé fyrir um í 1. mgr. 17. gr. laganna ber sveitarstjórn að taka ákvörðun á formlegum fundi sveitarstjórnar til þess að ákvörðun hafi lögmæti. Skilyrði þetta s é ófrávíkjanlegt og verði ákvörðun því ekki tekin utan fundar. Ákvörðun um uppsögn stefnanda úr starfi hafi ekki verið tekin af sveitarstjórn eða á sveitarstjórnarfundi heldur með óformlegum hætti utan sveitarstjórnarfundar. Í fundargerð sveitarstjórnar og bréfi stefnda, dags. 5. desember 2019, sé þetta staðfest. Fyrir liggi og að enginn fyrirvari hafi verið gerður í uppsagnarbréfi um að sveitarstjórn hafi ekki tekið ákvörðun um uppsögn, en slíkur fyrirvari hefði þó verið þýðingarlaus í ljósi fortakslausrar skyldu í sveitarstjórnarlögum. Engu breyti heldur um ólögmæti ákvörðunarinnar þótt sveitastjórn hafi á fundi nokkrum dögum eftir uppsögn samþykkt uppsögn stefnanda eftir á. Sveitarstjórnarlög hafi eftir sem áður verið brotin og uppsögnina skort lögmæti. Þ á hafi h inni ólögmætu uppsögn þegar verið hrint í framkvæmd þegar hún hafi verið tilkynnt stefnanda. Til samræmis við það sem að framan greini vísi stefnandi til þess að í 3. gr. ráðningarsamnings sé tekið sérstaklega fram að þ að fi rétt til þess að segja stefnanda upp störfum af hálfu stefnda. Líkt og að framan greini hafi það ekki verið sveitarstjórn sem sag t hafi ráðningarsamningi upp heldur nokkrir einstaklingar í sveitarstjórn sem hafi gert það með óformlegum hætti. Byggi stef nandi því á því að ekki einungis hafi sveitarstjórnarlög verið brotin með uppsögninni heldur einnig ákvæði ráðningarsamnings, sem takm arkað hafi uppsagnarheimild af hálfu stefnda við það að sveitarstjórn segði samningnum upp. Til samræmis við ákvæði sveita rstjórnarlaga hafi það ekki verið unnt nema með formlegri ákvörðun sveitarstjórnar á sveitarstjórnarfundi. Með uppsögninni hafi því ákvæði ráðningarsamnings aðila verið brotin, sbr. 3. gr. samnings ins . Í uppsagnarbréfi, dags. 12. nóvember 2019, sé vísað sé rstaklega til 3. gr. ráðningarsamnings hvað uppsögn varð i . Þeim einstaklingum í sveitarstjórn sem grip ið hafi til þess að segja ráðningarsamning num upp hafi því með hliðsjón af þeirri tilvísun enn frekar mátt vera ljóst að samkvæmt samningsákvæðinu þyrfti að koma til uppsagnarákvörðun sveitarstjórnar á sveitarstjórnarfundi. Í því sambandi skuli sérstaklega á það bent að sá einstaklingur sem rita ð hafi undir uppsagnarbréfið, Lilja Björg Ágústsdóttir, forseti sveitarstjórnar stefnda, sé löglærð og með lögmann sréttindi. Ekki hafi því getað verið um að ræða afsakanlega vanþekkingu á samnings - og lögbundnum skyldum sveitarfélagsins í þessum efnum. 7 Stefnandi byggi á því að með uppsögn ráðningarsamnings stef n anda hafi stefndi þverbrotið ákvæði þess kjarasamnings sem að lögum og ráðningarsamningi hafi gilt um starfskjör og réttindi stefnanda í starfi. Samkvæmt því hafi verið ólögmætt að grípa til uppsagnar ráðningarsamnings stefnanda nema að skilyrði væru til þess samkvæmt ákvæðum kjarasamnings um uppsagnir og sta rfslok. Í 1. mgr. 57. gr. sveitarstjórnarlaga nr. 138/2011 komi fram að um starfskjör, réttindi og skyldur starfsmanna sveitarfélaga fari eftir ákvæðum kjarasamninga hverju sinni og ákvæðum ráðningarsamninga. Lagagrein þessi tilheyri VI. kafla laganna um framkvæmdastjóra og aðra starfsmenn sveitarfélaga og megi ljóst vera af efni kaflans að ákvæði 57. gr. eigi m.a. við um framkvæmdastjóra stefnda, þ.e. sveitarstjóra, sbr. einnig 10. gr. laganna. Ákvæði kjarasamninga hafi lagagildi og séu lágmarkskjör, sbr. sveitarstjórnarlög, ákvæði laga nr. 94/1986 um kjarasamninga opinberra starfsmanna og til hliðsjónar 1. gr. laga nr. 55/1980 um starfskjör launafólks og skyldutryggingu lífeyrisréttinda. Til samræmis við 57. gr. sveitarstjórnarlaga sömdu aðilar um að kjar asamningur Sambands íslenskra sveitarfélaga og Kjarafélags viðskipta - og hagfræðinga skyldi gilda um starfsréttindi stefnanda samkvæmt 4. gr. ráðningarsamnings. Samkvæmt því skuli við uppsögn á ráðningarsamningi fara eftir þeim reglum kjarasamnings að því undanskildu sem sérstaklega hafi verið samið öðruvísi um í ráðningarsamningi. Stefnandi byggi á því að stefnda hafi samkvæmt framangreindri laga - og samningsskyldu borið að virða uppsagnarákvæði gr. 11.1.6 í kjarasamning num, en ljóst megi vera að þau ákvæði hafi verið brotin. Í gr. 11.1.6.1 komi m.a. fram að óheimilt sé að segja starfsmanni upp án málefnalegra ástæðna. Engin ástæða hafi verið tilgreind fyrir uppsögn í uppsagnarbréfinu til stefnanda. Þær ástæður fyrir uppsögn sem gefnar hafi verið upp í rökstuðningsbréfi stefnda, dags. 5. desember 2019, séu þess eðlis að þær séu ekki málefnalegar og feli í sér ávirðingar á hendur stefnanda sem starfsmanni sveitarfélagsins. Þannig hafi mismunandi sýn aðila á stjórnun sveitarféla gsins, ávirðingar um skort stefnanda á verkstjórn og um að hann hafi brotið trúnað í tengslum við stjórnsýsluúttekt á sveitarfélaginu verið tilgreindar sem ástæður uppsagnarinnar. Þá hafi uppsögnin verið framkvæmd með þeim hætti eins og stefnandi hefði bro tið af sér í starfi, þ.e. um fyrirvaralausa uppsögn hafi verið að ræða og stefnanda gert að láta af störfum, yfirgefa 8 vinnustað og skila vinnumunum tafarlaust. Samkvæmt gr. 11.1.6.2 í umræddum kjarasamningni verð i ráðningarsamningi ekki sagt upp af því til efni nema að starfsmanni hafi áður verið veitt áminning í starfi. Stefnanda hafi ekki verið veitt áminning í starfi. Það athugist enn fremur að samkvæmt kjarasamningsákvæðinu og andmælaréttarreglu stjórnsýslulaga hafi sveitarfélaginu borið að veita stefnan da andmælarétt áður en til uppsagnar kom , með vísan til þess hver hafi verið raunveruleg uppsagnarástæða. U ppsögnin hafi því verið ólögmæt þar sem í engu hafi verið gætt að því að fara að ákvæðum kjarasamnings þegar uppsögnin hafi verið framkvæmd. Stefna ndi byggi kröfur sínar og á því að ákvörðun stefnda um að segja honum upp störfum hafi án nokkurs vafa verið stjórnvaldsákvörðun. Ákvarðanir sveitarfélaga, s.s. stefnda, um réttarstöðu einstakra starfsmanna sinna, m.a. um ráðningu eða uppsögn, teljist til stjórnvaldsákvarðana og við þá ákvarðanatöku og málsmeðferð hafi stefndi því þurft að fylgja ákvæðum stjórnsýslulaga nr. 37/1993 og meginreglum sem gildi í stjórnsýslurétti. Í ljósi þess að ákvörðun um uppsögn stefnanda hafi verið matskennd og íþyngjandi s tjórnvaldsákvörðun í garð stefnanda hafi stefnda borið enn ríkari skylda til að fylgja gildandi ákvæðum stjórnsýsluréttar. Ákvörðunin sé því ógildanleg að stjórnsýslurétti. Þannig bendi stefnandi á að meðalhófsregla stjórnsýslulaga sé sjálfstæð regla sem stjórnvöld þurfi að gæta að þegar fyrirhugað sé að taka íþyngjandi stjórnvaldsákvörðun. Í 12. gr. stjórnsýslulaga sé mælt fyrir um að stjórnvald skuli því aðeins taka íþyngjandi ákvörðun þegar lögmætu markmiði sem að sé stefnt verði ekki náð með öðru og væ gara móti. Með hliðsjón af atvikum sé ljóst að engin nauðsyn hafi verið á því að ganga jafn hart fram og gert hafi verið. Hafa verði í huga hversu íþyngjandi ákvörðun um uppsögn hafi verið fyrir stefnanda og hversu auðveldlega hefði verið hægt að fara væga r í sakirnar. Með því að grípa til uppsagnar, þegar engin nauðsyn hafi verið til þess, telji stefnandi að stefndi hafi farið mun strangar í sakirnar en nauðsyn hafi borið til. Þá beri að líta til þeirrar háttsemi stefnda að gera stefnanda að láta tafarlaus t af störfum, tæma skrifstofu sína, yfirgefa vinnustað og skila öllum vinnutengdum munum tafarlaust. Hafi stefndi þar með gerst brotlegur gegn 12. gr. stjórnsýslulaga. Ákvörðunin hefði haft í för með sér verulega röskun á högum stefnanda, bæði tekjulega og gagnvart stöðu hans að öðru leyti. 9 Þá bendi stefnandi á að hann h af i aldrei fengið að tjá sig um fyrirhuguð starfslok áður en honum hafi verið tilkynnt um uppsögn eða um þær ávirðingar sem á hann hefðu verið bornar og síðar hafi verið tilgreindar sem ás tæð ur uppsagnar. Samkvæmt 13. gr. ákvörðun í því . sé einnig tryggður í gr. 11.1.6.2 í kjarasamningi. Þennan rétt stefnanda hafi stefndi algjörle ga virt að vettugi og af þeim sökum sé á því byggt að ákvörðun stefnda um starfslok stefnanda hafi brotið í bága við andmælareglu 13. gr. stjórnsýslulaga. Stefnandi reisi kröfur sínar og á því að stefndi hafi með ákvörðun sinni um uppsögn ekki virt ranns óknarskyldu stjórnvalds, sbr. 10. gr. stjórnsýslulaga. Telji stefnandi ljóst af atvikum og gögnum málsins að stefndi hafi látið undir höfuð leggjast að sinna þessari skyldu sinni. Hafi honum borið að sjá til þess að nægjanlegra upplýsinga væri aflað um all ar þær aðstæður og atvik sem þýðingu kynnu að hafa áður en afstaða væri tekin um uppsögn stefnanda. Að framan sé vikið að þeirri skyldu stefnda að bera öll mál varðandi starfslok sveitarstjóra til ákvörðunar sveitarstjórnar samkvæmt ákvæðum sveitarstjórnar - laga nr. 138/2011. Af þeirri skyldu leiði, eðli máls samkvæmt, að leggja beri allar upplýsingar og gögn þar að lútandi fyrir sveitarstjórn. Það sé sömuleiðis sveitarstjórnar að taka ákvarðanir um frekari öflun gagna eða rannsókn áður en ákvörðun verði tek in. Svo hafi ekki verið gert. Samkvæmt 21. gr. stjórnsýslulaga beri stjórnvaldi að rökstyðja stjórnvaldsákvörðun skriflega. Stefnandi hafi farið fram á rökstuðning stefnda fyrir uppsögninni með tölvubréfi lögmanns stefnanda hinn 14. nóvember 2019. Stefnd i hafi haft 14 daga til að svara samkvæmt 3. mgr. 21. gr. laganna. Hins vegar hafi rökstuðningur ekki verið veittur fyrr en með bréfi sem b o rist hafi stefnanda 25 dögum eftir að beiðnin hafi verið lögð fram, þvert á fyrirmæli lagaákvæðisins. Með þessu hafi stefndi brotið gegn rökstuðningsreglu 3. mgr. 21. gr. laganna. Stefndi hafi ekki á neinn hátt upplýst stefnanda fyrirfram um að sérstakt stjórnsýslumál væri í gangi og að verið væri að undirbúa ákvörðunartöku varðandi það að segja honum upp störfum. Far ið hafi verið fram á það við stefnanda að hann kæmi og hitti nokkra einstaklinga í sveitarstjórn að kvöldi 12. nóvember 2019, þar sem honum hafi 10 fyrirvaralaust verið sagt upp störfum og með ólögmætum hætti. Brjóti þetta gegn fyrirmælum 14. gr. stjórnsýslul aga. Stefnandi bendi og á að stefndi hafi brotið gegn upplýsingarétti aðila máls samkvæmt 15. gr. stjórnsýslulaga með því að skirrast við að veita stefnanda ýmsar upplýsingar og gögn í málinu, m.a. um áunnið orlof stefnanda og útreikninga tengd a umsaminni launaleiðréttingu. Loks hafi stefndi farið á svig við lög og kjarasamning , brotið gegn óskráðri meginreglu stjórnsýsluréttar um að stjórnvaldsákvarðanir samræmist lögum, þ.e. lögmætisreglunni, og óskráðri réttmætisreglu stjórnsýsluréttar, en samkvæmt he nni beri stjórnvaldi ávallt að byggja matskenndar ákvarðanir á málefnalegum sjónarmiðum. Aðalkrafa stefnanda samanstandi af kröfum um bætur vegna ólögmætrar uppsagnar, miskabótakröfu, kröfu um launaleiðréttingu og launahækkun samkvæmt 2. gr. ráðningarsamnings, kröfu um greiðslu á áunnu en óteknu orlofi auk kostnaðar sem stefnandi h afi þurft að bera vegna lögmannsaðstoðar. Aðalkrafa stefnanda mið i st við greiðslu fébóta vegna ólögmætra slita á ráðningar - sambandi fram til loka desember 2022 er nemi launum í 33 mánuði , þ.e. frá apríl 2020 til loka desember 2022. Að teknu tilliti til lífeyrisgreiðslna sem stefnandi hafi fengið frá júlí 2020 þá nemi endanleg fjártjónskrafa stefnanda 26.001.095 krónum, sbr. eftirfarandi sundurliðun: Fjártjónskrafa , laun fyrir apríl til júní 2020 (kr. 1.525.336 x 3 mán.) kr. 4.576.008 Fjártjónskrafa , l aun fyrir júlí 2020 að frádregnum lífeyrisgreiðslum (kr. 1.525.336 - kr. 300.344) kr. 1.224.992 Fjártjónskrafa , laun fyrir ágúst 2020 til des. 202 2 að frádr. l ífeyris greiðslum (kr. 1.525.336 - kr. 828.781= kr. 696.555 x 29 mán.) kr. 20.200.095 Alls nem i höfuðstóll aðalkröfu stefnanda 36.437.751 krónu og sundurliðist hann þannig: Fjártjónskrafa kr. 26.001.095 Miskabótakrafa kr. 4.000.000 Krafa um launaleiðréttingu jan. 2019 - mars 2020 kr. 1.223.295 11 Krafa um greiðslu orlofs kr. 4.856.861 Krafa um útl. kostnað vegna lögmannsaðstoðar kr. 356.500 Stefnandi krefjist drátta rvaxta af kröfufjárhæðum frá og með hverjum og einum launagjalddaga og fram til greiðsludags, sbr. ákvæði 1. mgr. 5. gr. vaxtalaga nr. 38/2001, sbr. 1. mgr. 6. gr. sömu laga . Þetta eigi við um umkrafðar fjárhæðir á gjalddögum fram til 1. júní 2020, en frá þeim tíma sé dráttarvaxta krafist skv. 4. mgr. 5. gr., sbr. 9. gr., laganna, þó þannig að krafan miðist við dagsetningu sem sé síðar en dómsmálið sé höfðað. Bætur fyrir ólögmæta uppsögn ráðningarsamnings opinbers starfsmanns verði að ákvarða að álitum o g sé þá rétt að hafa hliðsjón af rétti stefnanda til launa vegna uppsagnar samkvæmt 3. gr. ráðningarsamnings fram til loka kjörtímabils (30. júní 2022) og í sex mánuði í kjölfar þess tímamarks. Stefnandi vísi til þess að dómafordæmi séu fyrir því að fallis t sé á bótakröfu sem nemi launum í nokkur ár í tilviki ólögmætrar uppsagnar opinbers starfsmanns, sérstaklega í þeim tilvikum þegar um ræði æðstu stjórnendur í stjórnsýslunni. Til rökstuðnings fyrir kröfu um bætur fyrir ólögmæta uppsögn vísist m.a. til þes s að stefnandi sé á 68. aldursári. Afar erfitt sé fyrir stefnanda , með tilliti til aldurs , að finna starf sem samboðið sé þeirri hæfni, menntun, starfsreynslu, búsetu og tekjum sem stefnandi hafi haft . Starf sveitarstjóra sé fremur sérhæft starf og launatekjur háar og ekki sé hlaupið að því að finna slíkt starf við hæfi á miðju kjörtímabili sveitarstjórna. Allsendis sé óljóst um framtíðarmöguleika stefnanda til að fá annað starf við hæfi og muni starfsmissirinn því fyrirsjáanlega setja tekjuöflun han s verulegar skorður á næstu misserum. Stefnandi veki athygli á því að hluti kröfunnar sé um að laun hans verði leiðrétt samkvæmt skyldu stefnda til hækkunar launa í 2. gr. ráðningarsamnings aðila. Stefndi hafi í engu sinnt þeirri skyldu sinni eða kröfum st efnanda þar að lútandi. Mánaðarlaun stefnanda nemi samkvæmt launaseðli við stefnuútgáfu 1.440.89 1 krónu. Þá hafi ekki verið tekið tillit til þeirrar launaleiðréttingar sem stefnandi hafi átt rétt á, sbr. 2. gr. ráðningarsamnings. Að teknu tilliti til þeirr ar leiðréttingar ættu mánaðarlaun stefnanda að nema 1.525.336 krónum á ári nu 2020. Eins og áður sé fram komið sé krafist greiðslu fébóta vegna ólögmætra slita á ráðningarsambandi fram til loka desember 2022. Að teknu tilliti til launagreiðslna frá stefnda nemi h eildarfjártjónskrafa stefnanda nú 26.001.095 krónum . 12 Til stuðnings miskabótakröfu sé vísað til 1. mgr. 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Stefnandi vísi til atvika málsins, til þess að stefndi hafi með ólögmætum hætti gripið til uppsagnar og til þe ss að framferði stefnda við uppsögn hafi verið sérlega íþyngjandi fyrir stefnanda , bakað honum andlegt tjón, rýrt starfsheiður hans og álit annarra á honum og valdið honum mikilli vanlíðan. Hafa verði í huga að það starf sem stefnandi hafi gegnt hafi verið æðsta starf innan stjórnsýslu stefnda. Uppsögnin hafi því strax orðið fréttamatur fjölmiðla og byggi stefnandi á því að uppsögnin hafi verið sér mikill álitshnekkir, sérstaklega í því ljósi að uppsögnin hafi komið til á miðju kjörtímabili, hafi ekki verið í tilefni af meirihlutaskiptum innan sveitarstjórnar og að þær skýringar sem sveitarstjórn hafi gefið út um ástæður uppsagnar hafi verið þess eðlis að telja hafi mátt að stefnandi hefði farið á svig við starfsskyldur eða að frammistaða hans í starfi hafi verið óviðunandi. Hafi stefndi stuðlað að þeirri fréttaumfjöllun, sbr. m.a. frétt á visir.is. Jafnframt verði að hafa í huga það andlega tjón sem stefndi hafi bakað stefnanda með því að skirrast við að fara að lögum. Hafi þetta falið í sér ólögmæta meinger ð gegn æru og persónu stefnanda og á því beri stefndi miskabótaábyrgð. Þá beri við ákvörðun miskabóta að líta sérstaklega til þess hversu íþyngjandi uppsögnin hafi verið fyrir stefnanda, til framkom u stefnda gagnvart stefnanda við það tilefni og til þ ess h vernig uppsögnin hafi verið framkvæmd. Uppsögnin hafi verið framkvæmd með fyrirvaralausum hætti og stefnanda gert að láta þá þegar af störfum, afhenda vinnumuni og yfirgefa vinnustaðinn undir eftirliti, rétt eins og honum hefði verið sagt upp vegna brota í starfi. Tölvuaðgangi stefnanda hjá stefnda hafi verið lokað þá þegar eftir uppsögn. Hafi þessi framganga stefnda verið sérlega meiðandi í garð stefnanda. Miskatjón stefnanda sé af þessum sökum mun meira en ella, sbr. til hliðsjónar dómafordæmi Hæstaréttar í málum nr. 278/2016, 816/2017 og 827/2017. Stefnandi geri því kröfu um að stefndi greiði sér miskabætur að fjárhæð 4.000.000 krón a , sem hann telji síst of háa r, að teknu tilliti til málsatvika og framkomu stefnda við uppsögn. Stefnandi geri kröfu um la unaleiðréttingu og launahækkun samkvæmt 2. gr. ráðningarsamnings aðila . Nái krafa þessi hvort tveggja til þess að laun verði tafarlaust hækkuð til samræmis við samningsákvæðið, en einnig til þess að þegar greidd laun verði leiðrétt aftur í tímann, frá og m eð 1. janúar 2019. Þá sé gerð krafa um að þau leiðréttu laun verði greidd með dráttarvöxtum frá hverjum og einum launagjalddaga og fram til 13 greiðsludags. Hér eigi við krafa um að laun sveitarstjóra verði endurmetin fyrir árslok 2018 með hliðsjón af launum sveitarstjóra í sveitarfélögum með áþekkan íbúafjölda og af áþekkri stærð og samsetningu og Borgarbyggð. Séu í því sambandi nefnd sérstaklega sveitarfélögin Skagafjörður, Norðurþing og Fljótsdalshérað, s kv. ákvæði 2. gr. ráðningarsamnings. Stefnandi hafi s jálfur aflað upplýsinga frá fjármálastjórum umræddra sveitarfélaga um laun sveitarstjóra viðkomandi sveitarfélaga á umrædd um tíma. Bendi stefnandi á að framangreind skylda stefnda til launaleiðréttingar - og hækkunar skv. 2. gr. ráðningarsamnings sé ótvíræð . Stefndi hafi, þrátt fyrir vitneskju þar um og kröfur stefnda á árinu 2019, sbr. m.a. bréf lögmanns stefnanda þar um, í engu orðið við þeirri skyldu að leiðrétta launin og greiða stefnanda rétt laun í uppsagnarfresti. Laun umræddra sveitarstjóra í desembe r 2018 hafi numið 1.451.165 krónum hjá sveitarstjóra Sveitarfélagsins Skagafjarðar, 1.499.499 krónum hjá sveitarstjóra Fljótsdalshéraðs og 1.429.426 krónum hjá sveitarstjóra Norðurþings. Meðaltal launa þessara þriggja sveitarstjóra sé 1.460.030 krónur. Sa mkvæmt þessu hafi stefnda því borið að leiðrétta laun stefnanda frá og með 1. janúar 2019 í sömu fjárhæð. Samkvæmt 2. gr. ráðningarsamnings hafi borið að leiðrétta laun stefnanda um hver áramót á grundvelli breytinga á launavísitölu. Í desember 2018 hafi v ísitalan staðið í 670,7 stigum en í desember 2019 í 700,7 stigum. Samkvæmt þessu hafi stefnda borið að hækka laun stefnanda samkvæmt 2. gr. frá og með 1. janúar 2020 í 1.525.336 krónur. Eftirgreint sýni þann óleiðrétta mismun sem verið hafi á launum stefna nda eftir mánuðum fram til 30. mars 2020, en laun hafi verið greidd fram til þess dags að undanskildum umkröfðum launamismun. Stefnandi taki fram að fjárhæðir sérstakra eingreiðslna á launaseðlum 1. ágúst 2019 og 1. nóvember s.á. hafi ekki áhrif á eftirfar andi útreikning, enda hafi í báðum þeim tilvikum verið um að ræða endurgreiðslur til stefnanda vegna hluta sem hann hafi keypt fyrir stefnda og lagt út fyrir. Alls nemi krafan 1.223.295 krónum. Krafa um leiðréttingu launamunar samkvæmt þessu vegna launatímabilsins frá og með 1. apríl 2020 sé hluti fyrrgreindrar fjártjónskröfu stefnanda. Af framangreindum launamun sé krafist dráttarvaxta frá hverjum og einum launagjalddaga og fram til greiðsludags, sbr. stefnukröfur, s kv. 1. mgr. 5. gr. laga nr. 38/2 001, sbr. 1. mgr. 6. gr. s ömu laga . 14 Stefnandi geri kröfu um að stefndi greiði honum allt áunnið eða ótekið orlof sem stefnandi eigi inni hjá stefnda. Hluti af þeim dagafjölda sé frá orlofsárinu á undan og bendi stefnandi á það í þessu sambandi að sú venj a hafi gilt hjá stefnda sem vinnuveitanda að starfsmönnum, þ.m.t. stefnanda, væri heimilt að flytja áunnið og ótekið orlof á milli orlofsára. Mun i þetta vera óumdeilt milli aðila. Stefnandi hafi árlega áunnið sér 30 daga í orlof, sbr. 4. gr. ráðningarsamni ngs. Í lok þess mánaðar er uppsögn hafi komið til, þ.e. nóvember 2019, hafi stefnandi átt inni 54 daga í áunnið ótekið orlof. Stefnandi geri jafnframt kröfu um að honum verði greitt orlof á því tímabili til og með loka maí 2020. Sé um að ræða 15 daga á tím abilinu 1. desember 2019 til og með 30. maí 2020. Í lok maí 2020 nemi því áunninn orlofsréttur alls 69 dögum. Vísist nánar til sundurliðunar á orlofsrétti til fyrirliggjandi yfirlits í málinu. Að teknu tilliti til þessa nemi orlofskrafan 4.856.861 krónu (6 9 * 1.525.336/21,67). Stefnandi krefjist þess að stefndi bæti þann kostnað sem stefnandi hafi þurf að bera vegna aðstoðar lögmanns við að fylgja kröfum sínum eftir í málinu. Vegna uppsagnarinnar og framferðis stefnda í málinu hafi stefnandi orðið að leit a sér lögmannsaðstoðar. Stefnandi hafi af þessum sökum orðið fyrir tjóni er hann hafi orðið að greiða reikning vegna lögmannsþóknunar, útg. 31. desember 2019, alls að fjárhæð 356.500 krónur, að meðtöldum virðisaukaskatti. Stefnandi sé ekki virðisaukaskatt s skyldur aðili og sé því nauðsynlegt að fá alla fjárhæðina greidda úr hendi stefnda. Dómafordæmi séu fyrir því að fallist hafi verið á greiðslu bóta vegna lögmannsaðstoðar sem málsaðilar hafi þurft að greiða í kostnað í tilefni af málarekstri á stjórnsýslus tigi. Komist dómurinn að þeirri niðurstöðu að uppsögn stefnda á ráðningarsamningi aðila hafi ekki brotið í bága við lög eða samninga og verið þess í stað lögleg og heimil reisi stefnandi aðalkröfu sína til vara á þeirri málsástæðu að stefnda beri samkvæm t ráðningarsamningi að greiða stefnanda laun í tilefni starfsloka fram til loka yfirstandandi kjörtímabils sveitarstjórnar og sex mánuði umfram það tímamark, þ.e. fram til loka desembermánaðar árið 2022. Sé m álsástæða þessi á því byggð að dómurinn telji að stefnda hafi allt að einu verið heimilt að segja ráðningarsamningi upp með þeim hætti sem gert hafi verið samkvæmt heimild í 3. gr. ráðningarsamnings aðila. Samkvæmt 1. gr. ráðningarsamnings aðila, dags. 5. júlí 2018, hafi stefnandi verið ráðinn sveitar stjóri stefnda frá 1. júlí 2018 til loka yfirstandandi kjörtímabils, nánar tiltekið til 15 30. júní 2022. Í 3. gr. samningsins komi fram að hvor aðili um sig geti sagt samningnum upp með þriggja mánaða fyrirvara. Samkvæmt því sem greini síðar í ákvæðinu þá ei gi sá uppsagnarfrestur í raun einungis við í því tilviki þegar stefnandi hafi óskað sjálfur eftir starfslokum, enda komi fram í ákvæðinu að verði starfslok vegna uppsagnar af hálfu örtímabili . Stefnandi byggi á því að hugtakið ráðningartími í 3. gr. verði ekki skilið á annan veg en þann að það sé sá ráðningartími sem sé tilgreindur og umsaminn í 1. gr. r áðningarsamnings, þ.e. fram til loka kjörtímabils, í lok júní 2022. Gildi einu hvað það varði þótt uppsögn hafi farið fram á yfirstandandi kjörtímabili. Ákvæði ráðningarsamnings ins séu skýr um framangreint. Stefnandi vek i athygli á því að í bréfi lögmann s stefnda, dags. 20. janúar 2020, sé því lýst yfir að stefndi muni greiða stefnanda umsamin biðlaun, sem sé u til sex mánaða , sbr. 3. gr. ráðningarsamnings ins . Stefnandi byggi á því að í yfirlýsingu þessari felist í raun viðurkenning af hálfu stefnda á því að honum beri að efna fyrrgreinda 3. gr. samnings ins samkvæmt þeim skilningi á ákvæði nu sem að framan greini , en þar komi fram að réttur til sex mánaða biðlauna sé . Fallist dómurinn ekki á aðalkröfu stefnanda sé þess krafist til vara að stefndi greiði stefnanda 18.063.336 krónur, auk tilgreindra dráttarvaxta. Byggist krafa þessi á því að ef dómurinn telji að löglegt og heimilt hafi verið fyrir stefnda að segja upp ráðningarsamningi aðila og ekki sé fallist á kröfu stefnanda um gr eiðslu launa út kjörtímabilið , auk sex mán a ð a til viðbótar , beri stefnda að greiða stefnanda bætur er nemi launum í níu mánuði frá því að uppsögnin hafi tekið gildi, þ.e. í níu mánuði frá og með 1. desember 2019. Byggi st þetta á fyrrgreindri 3. gr. ráðning arsamnings aðila. Samanstandi níu mánaða umkrafinn tími af þriggja mánaða gagnkvæmum uppsagnarfresti og svo sex mánaða biðlaunatíma. Í ákvæðinu sé mælt fyrir um að hvor samningsaðili um sig geti sagt samningnum upp með þriggja mánaða fyrirvara. Verði starf slok hjá sveitarstjóra að hans eigin ósk eigi hann ekki rétt á biðlaunum en verði starfslok vegna uppsagnar af hálfu sveitarstjórnar skuli sveitarstjóri eiga rétt á sex ráðningart 16 ljúki. Í samningsákvæðinu sé einnig gerður greinarmunur á uppsagnarfresti, þ.e. þriggja mánaða fyrirvara, og biðlaunatíma, sem sé tilgreindur sex mánuðir. Þegar borin sé saman ré ttarstaðan samkvæmt 3. gr., eftir því hvor samningsaðili segi upp samningnum, sé augljóst að réttur skilningur ákvæðisins sé sá að biðlaunatíminn bætist við umsaminn þriggja mánaða uppsagnarfrest. Af því leiði að stefnandi eigi rétt til launa til næstu níu mán a ða frá næstu mánaðamótum eftir að uppsögn hafi verið tilkynnt honum. Varakrafa mið i st við greiðslu fébóta er nem i launum í níu mánuði að telja , að frádregnum þegar greiddum launum við stefnuútgáfu , og sé því í fjártjónshluta varakröfu gerð krafa um laun í fimm mánuði að telja, þ.e. fyrir mánuðina apríl til og með ágúst 2020. Að teknu tilliti til til greindra lífeyrisgreiðslna í júlí og ágústmánuði 2020 t aki endanleg fjártjónskrafa n í varakröfu þeim breytin gum að hún lækk i í 6.497.555 krónur frá stefnufjárhæðinni , sbr. eftirfarandi sundurliðun: Fjártjónskrafa , laun fyrir apríl til júní 2020 (kr. 1.525.336 x 3 mán.) kr. 4.576.008 Fjártjónskrafa , laun fyrir júlí 2020 að frádregnum lífeyrisgreiðslum (kr. 1. 525.336 - kr. 300.344) kr. 1.224.992 Fjártjónskrafa , laun fyrir ágúst 2020 að frádregnum lífeyrisgreiðslum (kr. 1.525.336 - kr. 828.781) kr. 696.555 Varakrafa stefnanda nemi því alls 16.934.211 kr ónum, sem sundurlið i st þannig : Fjártjónskrafa, kr. 6.497.555 Miskabótakrafa kr. 4.000.000 Krafa um launaleiðréttingu jan. 2019 - mars 2020 kr. 1.223.295 Krafa um greiðslu orlofs kr. 4.856.861 Krafa um útl. kostnað vegna lögmannsaðst oðar kr. 356.500 Fallist dómurinn ekki á aðal - eða varakröfu stefnanda sé gerð til þrautavara krafa um að stefndi greiði stefnanda 13.487.328 krónur, auk dráttarvaxta. Eigi krafa þessi við í því tilviki að dómurinn telji að uppsögn h afi verið lögmæt og heimil en stefnda beri ekki að greiða stefnanda laun eftir uppsögn til lengri tíma en sex mánaða . Stefndi hafi við málshöfðun greitt stefnanda fjóra af þeim sex mánuðum sem uppsagnarfrestur þrautavarakröfu miðist við og séu því laun fyr ir tvo mánuði ógreidd. Laun fyrir tvo mánuði nemi 3.050.672 krónum (2 x kr. 1.525.336). Stefnandi vísi til stuðnings kröfunni 17 til þeirra málsástæðna í aðal - og varakröfu sem kunni að eiga við um þrautavarakröfu. Þrautavarakrafan, að fjárhæð kr. 13.487.328, sundurliðist nánar með eftirgreindum hætti: Fjártjónskrafa, sbr. framangreint kr. 3.050.672 Miskabótakrafa kr. 4.000.000 Krafa um launaleiðréttingu jan. 2019 mars 2020 kr. 1.223.295 Krafa um greiðslu orlofs, sbr. lið 2.1.6.4 kr. 4.85 6.861 Krafa um útl. kostnað vegna lögmannsaðstoðar kr. 356.500 IV. Stefndi byggir á því að honum hafi verið heimilt að segja upp ráðningarsamningi við stefnanda samkvæmt ákvæðum ráðningarsamnings. Þá hafi uppsögnin ekki brotið gegn ákvæðum laga . Stefndi kveðst mótmæl a þeirr staðhæfingu stefnanda að réttarst a ð a stefnanda við uppsögn ráðningarsamnings sé sú sama og hjá öðru starfsfólk i sveitarfélaga og opinber um starfsm önnum. Eðli starfs stefnanda hjá stefnda hafi verið allt annað. Stefndi vís i í f yrsta lagi til þess að í 54. gr. sveitarstjórnarlaga nr. 138/2011 sé kveð ið á um ráðningu framkvæmdastjóra sveitarfélags og í 2. mgr. þeirrar lagagreinar sé kveðið á um að starfskjör fram k væmdastjóra fari samkvæmt skriflegum ráðningarsamningi . Skuli ráðnin gartími hans vera sá hinn sami og kjörtímabil sveitarstjórnar , en heimilt sé að semja um gagnkvæman uppsagnarfrest innan ráðningartíma. Sé á því byggt að um ráðningu og uppsögn framkvæmdastjóra sveitarstjórnar gild i sérstök sjónarmið og lagareglur sem sé u í grundvallaratriðum ólíkar þeim reglum sem gild i um aðra starfsmenn sveitarfélaga. Framkvæmdastjóri sé pólitískur trúnaðarmaður sveitarstjórnar, eins og hún sé skipuð á hverjum tíma. Þannig tilheyri framkvæmdastjór ar sveitarfélaga, líkt og ráðherrar og aðstoðarmenn þeirra, hópi í embættismannakerfi hins opinbera þar sem önnur sjónarmið megi ráða för við ráðningu eða uppsögn en almennt gildi um starfsmenn ríkis og sveitarfélaga. Í athugasemdum við 54. gr. í frumvarpi því sem orðið hafi að sveitarstjórnar lögum nr. 138/2011 komi fram að telja verði eðlilegt að samið sé um tiltekinn uppsagnarfrest framkvæmdastjóra innan kjörtímabils , ekki síst í ljósi þess að 18 pólitískar forsendur fyrir ráðningu geti brugðist. Að sama skapi gildi önnur viðmið og reglur um upp s ögn á ráðningarsamningi framkvæmdastjóra sveitarfélags en um aðra starfsmenn sveitarfélaga. Þar sem sveitarstjórn ráði framkvæmdastjóra og hann eigi náið samstarf við sveitarstjórn þurfi að ríkja traust og trúnaður milli framkvæmdastjórans og meirihluta s veitarstjórnar á hverjum t í ma, sbr. dóm Hæstaréttar frá 25. október 2001 í máli nr. 162/2001. E ngu máli skipti í þessu sambandi hvort framkvæmdastjóri sveitarfélags sé jafnframt kjörinn fulltrúi eða eigi ekki sæti í sveitarstjórn. Engu breyti heldur hvort framkvæmdastjórinn hafi verið ráðinn að undangengnu ráðningarferli eða hvort starfið hafi verið auglýst laust til umsóknar eða ekki. Sé í þessu sambandi á það bent að viðurkennt sé að vegna sérstaks eðlis starfs framkvæmdastjóra sveitarfélaga gildi hin svo kallaða verðleikaregla opinbers starfsmannaréttar ekki við ráðningu, þ.e. að veita beri hæfasta umsækjanda starfið, heldur megi líta til annarra sjónarmiða, s.s. pólitískra, og viðhafa ráðningarferli án auglýsingar , sem annars væri rétt eða skylt að viðhaf a. Hvað þetta varði bendi stefndi á að í meirihlutasamningi þeirra flokka sem nú myndi meirihluta í sveitarstjórn stefnda hafi sérstaklega verið ákveðið að ganga til samninga við stefnanda um að gegna áfram starfi sveitarstjóra. Ekki hafi verið um það að r æða að staða sveitarstjóra væri auglýst laus til umsóknar heldur þvert á móti hafi það verið pólitísk ákvörðun að ganga til samninga við stefnanda um að gera við hann nýjan ráðningarsamning um áframhald starfa hans sem sveitarstjóri. Sé sérstaklega vakin a thygli á því að stefnandi hafi í löngum málatilbúnaði sínum í stefnu í engu gert grein fyrir þeim sjónarmiðum og lagarökum sem gildi um framkvæmdastjóra sveitarfélags . Í öðru lagi byggi stefndi á því að ákvæði ráðningarsamningsins hafi að geyma sk ý ra og ótvíræða heimild fyrir stefnda til þess að segja ráðningarsamningnum upp. Þannig sé tiltekið í 3. gr. samningsins að hvor aðili nn fyrir sig geti á samningstímanum sagt samningnum upp með þriggja mánaða fyrirvara. Þá segi jafnframt orðrétt í ákvæðinu: biðlaunum. Verði hins vegar starfslok vegna uppsagnar af hálfu sveitarstjórnar á ráðningartímanum, eða komi ekki til endurráðningar að kjörtímabilinu 2018 - 202 2 loknu þ.e . á næsta kjörtímabili, skal sveitarstjóri eiga rétt á sex mánaða biðlaunum að Af stefnu að ráða byggi stefnandi á því að orðalag í ákvæði 4. gr. ráðningarsamningsins , um að sveitarstjóri njóti orlofs - og annarra starfsréttinda í sam ræmi við kjarasamning Sambands íslenskra sveitarfélaga og Kjarafélags viðskipta - 19 og hagfræðinga , beri að túlka með þeim hætti að stefndi hafi þurft við uppsögn stefnanda að fara eftir uppsagnarákvæði gr. 11.1.6 í kjarasamning num. Stefndi mótmæli alfarið þessum skilningi stefnanda sem haldlausum og röngum. Í þessu sambandi h afi stefnandi vísað til þess að á grundvelli 57. gr. sveitarstjórnarlaga, ákvæða laga nr. 94/1986 um kjarasamninga opinberra starfsmanna , sbr. og ákv. 1. gr. laga nr. 55/1980 um starfskjör launafólks og skyldutryggingu lífeyrisréttinda , hafi ákvæði kjarasamninga lagagildi og séu lágmarkskjör. Um uppsögn f a ri því eftir ákvæðum áðurnefnds kjarasamnings , að því undanskildu sem sérstaklega hafi verið samið um í ákv æðum ráðningsamnings stefnanda og stefnda. Ákvæði 3. gr. ráðningarsamningsins sé skýrt og ótvírætt um að stefnda hafi verið heimilt að segja stefnanda upp störfum án sérstakra ástæðna eða undanfarandi áminningar og almenn tilvísun í 4. gr. ráðningarsamni ngs til kjarasamningsins breyti ekki þessari niðurstöðu. Sé hvað þetta varði bent á að kveðið sé á um ráðningu og kjör framkvæmdastjóra sveitarfélaga í 54. gr. sveitarstjórnarlaga, eins og áður sé fram komið. Ákvæðið verði að skoðast sem sérákvæði gagnvart ákvæði 57. gr. sveitarstjórnarlaga, sem gildi almennt um starfsmenn sveitarfélaga og verði það ekki slitið úr samhengi. Löggjafinn hafi viðurkennt með ákvæði 54. gr. sveitarstjórnarlaga að sérsjónarmið gildi um upphaf, ráðningartíma og heimild til uppsagn ar framkvæmdastjóra sveitarfélaga. Túlkun stefnanda á ákvæðum ráðningarsamningsins gangi í berhögg við framangreind sérsjónarmið og alkunna venju um að framkvæmdastjóri verði að njóta pólítísks trausts hjá meirihluta sveitarstjórnar og sé það ekki lengur t il staðar sé heimilt að segja upp ráðningarsamningi sveitarstjóra samkvæmt heimild í ráðningarsamningi, þegar af þeirri ástæðu. Í ljósi þessa, sem og þess hvernig ákvæðið sé orðað, sé að mati stefnda enginn vafi á því að ákvæði ráðningarsamningsins gangi f ramar ákvæði gr. 11.1.6 í kjarasamningi aðila um uppsögn í starfi og að ákvæði kjarasamningsins um uppsögn eigi ekki við. Þá njóti stefnandi jafnframt ríflegs biðlaunaréttar í sex mánuði þegar honum hafi verið sagt upp á ráðningartímanum samkvæmt ákvæðum s ama samnings. Í þessu samhengi verð i jafnframt að hafa í huga að kveðið sé á um heimild til uppsagnar í sérstöku ákvæði 3. gr. samningsins auk biðlaunaréttar. Almennt orðalag til uppfyllingar í 4. gr. samningsins , um að sveitarstjóri njóti orlofs og anna rra starfsréttinda í samræmi 20 við kjarasamning , t aki af öll tvímæli um að það eigi við um önnur atriði en gagnkvæma heimild til uppsagnar samningsins á ráðningartíma. Af öllu framansögðu leiðir að stefnda hafi verið heimilt að segja ráðningarsamningnum upp og ákvæði fyrrnefnds kjarasamning s um undanfarandi áminningu eða tilteknar ástæður fyrir uppsögn hafi ekki átt við um ráðningarsamning stefnanda og stefnda. Stefndi kveðst byggja á því að ákvörðun um að segja upp ráðningarsamningi stefnanda hafi ekki bro tið gegn ákvæðum sveitarstjórnarlaga þótt hún hafi verið tekin á óformlegum fundi sveitarstjórnarfulltrúa stefnda en ekki á fundi sveitarstjórnar. Ljóst hafi verið í kjölfar fundar 12. nóvember 2019 að ekki bæru allir fulltrúar í sveitarstjórn lengur traus t til stefnanda og vildu ekki að hann starfaði áfram sem sveitarstjóri. Í ljós hefði komið að stefnandi hefði glatað trausti allrar sveitarstjórnarinnar til þess að halda áfram að gegna starfi sveitarstjóra. Í þessu samhengi þurfi jafnframt að árétta að up psögn á ráðningarsamningi stefnanda hafi einróma verið staðfest á 190. fundi sveitarstjórnar 14. nóvember 2019. Eðli málsins samkvæmt hafi sá fyrirvari verið á endanlegri gildistöku uppsagnar á ráðningarsamningnum , sem afhent hafi verið stefnanda 13. nóvem ber 2019 , að hún yrði formlega samþykkt á fundi sveitarstjórnar, sbr. og ákvæði 48. gr. samþykktar um stjórn Borgarbyggðar nr. 554, dags. 21. maí 2019, og ákvæði sveitarstjórnarlaga, einkum ákvæði 17., 54. og 56. gr. laganna. Einu gilti hins vegar hvort sl íkur fyrirvari um samþykkt hennar hafi verið sérstaklega orðaður í uppsögninni, enda hafi stefnanda sem sveitarstjór a ekki átt að dyljast vegna stöðu sinnar, reynslu og þekkingar á lögum og samþykktum sem um sveitarfélög gild i , þ.m.t. ákv . 55. gr. sveitars tjórnarlaga, að endanleg gildistaka uppsagnarinnar væri bundin slíkum fyrirvara. Með hliðsjón af því skipti ekki máli hvort eða hvernig starfslok stefnanda hafi orðið 13. nóvember 2019, en fyrir ligg i að stefnandi hafi orðið við tilmælum í fyrrnefndu bréfi stefnda um að hann léti af störfum þann dag, enda hafi uppsögnin verið staðfest með formlegri og einróma samþykkt sveitarstjórnar strax daginn eftir. Af því sama leiði að uppsögn ráðningarsamningsin s hafi hvorki verið haldin annmarka að efni til né formi. Fallist dómurinn hins vegar ekki á framangreind sjónarmið stefnda leiði það ekki til annars en þess að uppsögnin hinn 13. nóvember 2019 hafi ekki nein réttaráhrif að lögum og breyti því engu um starf stefnanda. Hafi svo verið hafi uppsögnin að engu ver ið hafandi og ekki getað öðlast gildi fyrr en við samþykki sveitarstjórnar stefnda strax 21 daginn eftir, eða 14. nóvember 2019, eins og stefnanda hafi verið tilkynnt með bréfi stefnda , dags. 15. nóvember s.á. Hafi einhver annmarki verið á ákvörðun stefnda um uppsögn eða tilkynningu til stef n anda um hana leiði hann hvorki til þess að uppsögn in hafi verið ólögmæt né að hún teljist vera ógild. Þá sé fráleitt að stefnandi hafi orðið fyrir tjóni vegna þessa ætlaða annmarka. Óhjákvæmilegt sé að líta til þess að allir fulltrúar í sveitarstjórn stefnda hafi verið einhuga um að segja yrði upp ráðningarsamningi við stefnanda þótt það væri ekki formlega samþykkt á fundi sveitarstjórnar stefnda fyrr en daginn eftir, þ.e. þann 14. n óvember 2019. Verði ekki á framangreint fallist og talið að stefnandi geti byggt einhvern rétt á hendur stefnda vegna þessa telji stefndi að stefnandi geti aldrei krafist úr hendi stefnda bóta umfram þann sex mánaða biðlaunarétt sem hann hafi notið samkv æmt ákvæðum ráðningarsamningsins. Hér verði að hafa í huga að einungis hafi liðið einn dagur frá því að stefnanda hafi verið tilkynnt um uppsögn ráðningarsamnings og þar til uppsögnin hafi verið samþykkt af sveitarstjórn stefnda. Stefndi vísar hér að sí ðustu til þess að stefndi hafi aldrei getað haft réttmætar væntingar til þess að gegna starfinu út kjörtímabilið , að gættri uppsagnarheimild ráðningarsamningsins og því að fyrir hafi legið að stefnandi hefði glatað trausti allrar sveitarstjórnarinnar til þ ess að gegna áfram starfi sveitarstjóra. Stefndi mótmæli öllum málsástæðum stefnanda þess efnis að hann hafi brotið gegn ákvæðum stjórnsýslulaga nr. 37/1993 eða ólögfestum meginreglum stjórnsýsluréttar. Þannig sé því hafnað að stefndi hafi brotið gegn lögmætisreglu stjórnsýsluréttar við uppsögn á ráðningarsamningnum. Sé í því sambandi áréttað að ákvæði kjarasamnings um undanfarandi áminningu eða tilteknar ástæður hafi ekki átt við um uppsögn á ráðningarsamningnum. Þvert á móti hafi hún byggst á skýrri o g ótvíræðri heimild í ráðningarsamningi aðila og ákvæðum sveitarstjórnarlaga. Stefndi mótmæli því einnig að hafa með uppsögn sinni brotið gegn ólögfestri réttmætisreglu, rannsóknarreglu, tilkynningarreglu og andmælarétti stefnanda. Fram sé komið að hann h afi haft heimild til þess að segja upp ráðningarsamningi við stefnda samkvæmt ákvæðum ráðningarsamnings og sveitarstjórnarlaga á þeim grundvelli að 22 stefnandi nyti ekki lengur trausts sveitarstjórnar til þess að gegna starfi sveitarstjóra. Af því sama leiði að stefnda hafi einungis borið að ganga úr skugga um það áður en ákvörðun um uppsögn ráðningarsamnings væri tekin að stefnandi nyti ekki lengur trausts meirihluta sveitarstjórnar til þess að gegna starfi sveitarstjóra. Óumdeilt sé að svo hafi ekki verið o g liggi fyrir um það einróma samþykkt sveitarstjórnar. Stefndi byggi á því að við uppsögn framkvæmdastjóra sé heimilt að láta pólítískt mat kjörinna fulltrúa ráða úrslitum um það hvort sveitarstjóri njóti trausts og trúnaðar til þess að gegna starfi sínu. Vegna þessa sérs t aka eðlis hafi sveitarstjórn rúmar heimildir til að meta hvaða sjónarmið eða skoðanir séu lagðar til grundvallar við slíkt mat. Af því sama leiði að ekki komi frekar til skoðunar hvort þau sjónarmið sem lögð séu til grundvallar slíku mati séu raunverulega málefnaleg í ljósi þess að um pólitískt mat sé að ræða og að framkvæmdastjóri sé pólítískur trúnaðarmaður sveitarstjórnar. Þá sæti slíkt mat sveitarstjórnarfulltrúa hvorki endurskoðun dómstóla né sé nauðsynlegt samkvæmt lögum að veita and mælarétt áður en ákvörðun sé tekin, enda bersýnilega tilgangslaust, sbr. og dóm Hæstaréttar 25. október 2001, í máli nr. 162/2001. Leiði af framangreindu að réttmætisregla stjórnsýsluréttar hafi hér í engu verið brotin. Af því sama leiði að rannsóknarreg la, sbr. ákvæði 10. gr. stjórnsýslulaga, hafi í öllu verið uppfyllt þar sem málið hafi verið nægjanlega rannsakað af hálfu stefnda fyrir töku umræddrar ákvörðunar. Sú rannsókn hafi einungis tekið til þess að kanna pólitískan vilja sveitarstjórnar. Hafi og verið augljóslega óþarft að veita stefnanda rétt til þess að tjá sig sérstaklega um þetta atriði eða uppsögnina áður en ákvörðun hafi verið tekin , sbr. ákvæði 13. gr. stjórnsýslulaga. Þar eð stefnandi hafi hér ekki notið andmælaréttar k omi ekki til þess a ð tilkynningarregla 14. gr. stjórnsýslulaga hafi verið brotin , enda eigi hún aðeins við þegar aðili máls eigi rétt á því að tjá sig um efni máls áður en ákvörðun sé tekin. Stefndi mótmæli því að hafa með uppsögn ráðningarsamningsins og tilmælum sínum til stefnanda um að láta af störfum brotið gegn meðalhófsreglu stjórnsýsluréttar. Þar sem trúnaður hafi ekki lengur verið til staðar milli sveitarstjórnar og stefnanda hafi ekki verið unnt, í ljósi sérstaks eðlis stöðu sveitarstjóra , að beita viðurhlutamin na úrræði en að segja upp ráðningarsamningi við sveitarstjórann . Þá hafn i stefndi því að hann hafi gengið of hart fram við starfslokin þannig að það brjóti gegn meðalhófi. Þvert á móti tel ji stefndi 23 að sá háttur sem viðhafður hafi verið hafi verið almennur og tíðkanlegur þegar um sambærilegar uppsagnir æðstu stjórnenda á almennum og opinberum vinnumarkaði hafi verið að ræða. Hafi verið talið rétt að stefnandi léti þá þegar af störfum og að aðgangi hans að tölvukerfum stefnda yrði lokað . H afi stefnandi og samþykkt það. Þá byggi stefndi á því að ætlaður annmarki á framkvæmd uppsagnar hvað meðalhóf varð i geti aldrei varðað ólögmæti ákvörðunar um uppsögn ráðningarsamningsins. Stefndi kveðst bæði mótmæla því að hafa á nokkurn hátt brotið gegn ákv . 21. gr. stjórnsýslulaganna um rökstuðning eða ákv. 15. gr. um upplýsingarétt aðila, auk þess sem slíkir annmarkar gætu aldrei varðað ólögmæti umræddrar ákvörðunar . Stefndi byggi á því vegna fjártjónskröfu stefnanda, að þegar af þeim ástæðum að uppsögn ráðningars amningsins hafi verið í samræmi við skýra heimild í samningnum sjálfum, að ákvörðunin hafi hvorki verið haldin ógildingarannmarka að efni til né formi og að stefndi hafi að öðru leyti ekki sýnt af sér bótaskylda háttsemi sé óhjákvæmilegt að sýkna stefnda a f þessum hluta aðalkröfu stefnanda. Fallist dómurinn hins vegar ekki á það og telji að einhver annmarki hafi verið á uppsögninni, þannig að stefnandi eigi fjárkröfu á hendur stefnda vegna þessa, telji stefndi eigi að síður að sýkna beri stefnda af þessum h luta kröfu stefnanda. Þannig sé á því byggt að þar sem biðlaunaréttur stefnanda samkvæmt ráðningarsamningnum nemi sex mánuðum, talið frá uppsögn samningsins, hafi stefnandi þegar fengið meint fjártjón sitt bætt að fullu með greiðslu biðlauna. Árétti stefnd i í þessu sambandi að stefnandi hafi ekki notið ráðningarverndar, eins og almennt tíðkist um aðra starfsmenn sveitarfélaga og opinbera starfsmenn ríkisins. Að þessu leyti hafi staða stefnanda í grundvallaratriðum verið ólík því þegar um ólögmæta uppsögn a nnarra starfsmanna sveitarfélaga hafi verið að ræða, eins og margstaðfest hafi verið í dómaframkvæmd. Komist dómurinn að þeirri niðurstöðu að stefnandi eigi nokkurn rétt til fjárbóta sé á því byggt að meta verði þær að álitum og að ekki séu skilyrði til þess að lögum að dæma stefnanda laun út samningstímann. Þá beri að draga frá slíkum bótum aðrar tekjur sem ætla megi að stefnandi vinni sér inn. Í því sambandi árétti stefndi að stefnanda sé samkvæmt meginreglum skaðabótaréttar ótvírætt skylt að takmarka t jón sitt svo sem frekast sé unnt. Sé í því sambandi sérstaklega bent á að ekki verði annað ætlað en að 24 stefnandi, sem sé rúmlega 67 ára að aldri, eigi nú þegar rétt til þess að hefja nýtingu lífeyrisréttinda. Sé því óhjákvæmilegt við mat á fjárhæð bóta að álitum að tekið sé tillit til þessara réttinda. IV. Stefndi kveðst mótmæla þeirri málsástæðu stefnanda að hann eigi rétt á launum út ráðningartímann auk sex mánaða þar til viðbótar . Ákvæði ráðningarsamningsins séu þvert á móti skýr og ótvíræð um það að s tefnandi eigi rétt á sex mánaða biðlaunum talið frá þeim tíma þegar uppsögn ráðningarsamningsins hafi tekið gildi, þ.e. til 31. maí 2020. Stefnandi hafi þegar fengið greidd laun til loka þess tíma. Stefndi bendi á að orðalagið kilningi 3. gr. samningsins verði ekki skilið með öðrum hætti en að það taki annars vegar til þess tímamarks þegar stefnandi láti af störfum sveitarstjóra, þ.e. við lok samningstímans, og hins vegar þess tímamarks þegar sveitarstjóri láti af störfum við up psögn ráðningarsamnings af hálfu stefnda. Í þessu sambandi árétti stefndi að hugtakið ráðningartími komi hvergi fram í ákvæði 1. gr., eins og ráða megi af málatilbúnaði stefnanda. Stefndi mótmæli því að nokkur skilyrði séu til þess að lögum að stefnandi eigi rétt til miskabóta úr hendi stefnda. Stefndi bendir hér á að stefnandi hafi í engu gert grein fyrir því í stefnu í hverju ólögmæt meingerð gegn æru og persónu hans eigi að hafa falist. Af því leiði að málatibúnaður stefnanda sé svo óljós og óskýr og v anreifaður hvað þessa kröfu varði að dóminum kunni að vera rétt að vísa miskabótakröfu hans í aðal - og varakröfum frá dómi ex officio. Stefndi byggi og á því að jafnvel þótt talið yrði að uppsögn ráðningarsamningsins hafi verið ólögmæt geti það eitt og s ér ekki leitt til þess að stefnandi eigi rétt á miskabótum úr hendi stefnda. Þvert á móti þurfi stefndi jafn f ramt að hafa sýnt af sér stórfellt gáleysi til þess að skilyrði séu til þess að dæma miskabætur vegna ólögmætrar uppsagnar. Stefndi hafi hvorki sýnt af sér slíkt gáleysi né gengið svo fram við uppsögn á ráðningarsamningi stefnanda að öðru leyti að stefnandi eigi af þeim sökum rétt til miskabóta úr hendi hans. Hvað varðar framkvæmd uppsagnarinnar eða starfslok stefnanda bendir s tefndi hér á að í dómaframkvæmd hafi Hæstiréttur þegar hafnað því að álíka háttur við uppsögn sveitarstjóra og í tilfelli stefnanda feli í sér ólögmæta meingerð gegn æru og persónu , sbr. 25 dóm Hæstaréttar 25. október 2001 í máli nr. 162/2001. Verði eigi að s íður talið að stefnandi eigi nokkurn rétt til miskabóta úr hendi stefnda mótmæli stefndi fjárhæð kröfunnar sem óhóflegri og í ósamræmi við dómvenju. Stefndi mótmæli kröfu stefnanda um að hann eigi rétt til leiðréttingar launa vegna ákvæðis um endurmat la una sem sé að finna í ákvæði 2. gr. ráðningarsamnings aðila. Ákvæði ráðningarsamningsins hafi ekki falið í sér slíkan rétt til handa stefnanda heldur einungis viljayfirlýsingu aðila um að launaliður samningsins skyldi endurmetinn með hliðsjón af launum sve itarstjóra sveitarfélaga með áþekkan íbúafjölda. Stefnandi hafi sjálfur engan reka gert að því að slíkt endurmat færi fram fyrr en með bréfi lögmanns hans, eftir að honum hafði verið sagt upp störfum. Stefnandi hafi því sjálfur sýnt af sér verulegt tómlæti í því að halda þeim ætlaða rétti sínum til haga. Þá mótmæli stefndi því að meðaltal einhliða útreiknings stefnanda sjálfs um laun tiltekinna sveitarstjóra, sem ekki sé studdur neinum gögnum, verði hér lagt til grundvallar. Þá séu hvorki skilyrði samkvæmt ákvæðum ráðningarsamningsins né að lögum til að stefnandi eigi nokkurn rétt til afturvirkrar leiðréttingar á launum samkvæmt ákvæðinu. Þá sé því mótmælt að stefnandi eigi rétt til ávinnings orlofs á biðlaunatíma og á því byggt að samkvæmt meginreglum vinn uréttar, fordæmum dómstóla og með hliðsjón af meginreglum orlofslaga komi ekki til ávinnslu orlofs um leið og starfsmaður þiggi biðlaun. Biðlaunarétturinn sé rýmri en réttur til uppsagnarfrests og leiði af því að stefnandi hafi ekki áunnið sér frekara orlo f á biðlaunatímanum. S tefndi vísi jafnframt til þess að ákvæði 3. gr. ráðningarsamningsins sé skýrt um það að stefnandi skuli á biðlaunum einungis eiga rétt til launa en ekki til þess að hann ávinni sé r samhliða inn orlofsrétt til viðbótar. Einnig sé til þ ess að líta að biðlaunarétti stefnanda samkvæmt ráðningarsamningi fylgi engin vinnuskylda en ávinnsla orlofs skv. 3. gr. orlofslaga taki til mánuða sem séu unnir af hálfu starfsmanns. Staða stefnanda sé því eðlisólík því ef vinnuveitandi hafni vinnuframlag i starfsmanns á uppsagnarfresti. Að framangreindu frágengnu byggi stefndi á því að krafa stefnanda taki m.a. til orlofs vegna fyrri orlofstímabila sem skv. 13. gr. orlofslaga flytjist ekki milli orlofsára. Þannig byggi stefndi á því að hann hafi raunar nú þegar greitt stef n anda orlof umfram skyldu. Ekki sé um það að ræða að samist hafi sérstaklega um heimild stefnanda til að flytja ótekið orlof 26 milli orlofsára eða að venja sé fyrir slíku. Þá sé á það bent að stefnandi sjálfur, sem sveitarstjóri, hafi haft fullt forræði á því hvort og hvenær hann nýtti orlofsrétt sinn. Stefndi mótmæli kröfu og málsástæðum stefnanda um bætur fyrir útlagðan lögmannskostnað í málinu sem r öngum og haldlaus um. Sú almenna meginregla gildi að íslenskum rétti að aðili verði sjálfu r að standa skil á kostnaði sem hann stofni til í samskiptum sínum við stjórnvöld, þ.m.t. vegna aðstoðar lögmanns. Frá þessu sé sú þrönga undantekning gerð að hafi annmarkar á málsmeðferð stjórnvalds verið svo verulegir að skilyrði skaðabótaréttar um saknæ mi séu jafnframt uppfyllt kunni aðili að eiga rétt til bóta vegna slíks kostnaðar . Þar sem engum slíkum annmörkum á málsmeðferð sé hér til að dreifa sé skilyrði um saknæmi ekki uppfyllt og óhjákvæmilegt að sýkna stefnda af kröfum stefnanda um bætur vegna ú tlagðs lögmannskostnaðar. Verði ekki á það fallist mótmæli stefndi fjárhæð þessa liðar og telji að við mat á bótum verði að taka tillit til þess að vinna lögmanns hans hafi nýst við höfðun máls þessa og beri að lækka kröfuna sem því nemi. Stefndi mótmæli því að stefnandi eigi nokkurn rétt til launa umfram sex mánaða biðlaunatíma samkvæmt skýru og ótvíræðu ákvæði ráðningarsamnings aðila. Tilgangur biðlaunaréttar samkvæmt ákvæðum samningsins og meginreglum vinnuréttar sé sá að tryggja stefnda ríflegan uppsa gnarfrest við uppsögn en án vinnuskyldu. Þannig verði ekki annað ályktað af framkvæmd hvað þetta varði en að uppsagnarfrestur sé hluti af biðlaunum og stefnandi eigi hér engan rétt til launa umfram biðlaunatíma. Varðandi þrautavarakröfu stefnanda árétti s tefndi að hann hafi þegar greitt stefnanda laun á biðlaunatímanum og sé því óhjákvæmilegt að sýkna hann þá þegar af þeim hluta kröfu stefnanda sem tekur til launa. Kröfum stefnanda um dráttarvexti af stefnufjárhæðum í aða l - , vara - og þrautavarakröfu kveðs t stefndi mótmæla sem vanreifuðum. Kröfur stefnanda um launaleiðréttingu hafi fyrst verið gerðar í stefnu og geti því kröfur stefnanda um dráttarvexti afturvirkt með þeim hætti sem hann geri í engu staðist. 27 V. Niðurstaða Eins og rakið er í kafla II gerðu aðilar upphaflega með sér ráðningarsamning 18. mars 2016 og var ráðningartími samkvæmt samningnum frá 1. maí s.á . til loka yfirstandandi kjörtímabils sveitarstjórnar, eða til 30. júní 2018. Í kjölfar sveitarstjórna r kosninga 2018 mynduðu Sjálfstæðisflokkur, Samfylking og Vinstrihreyfingin grænt framboð meirihluta í sveitarstjórn stefnda. Var í málefnasamningi þessara flokka tekið fram að gengið yrði til samninga við stefnanda um að gegna áfram starfi sveitarstjóra og samþykkti sveitarstjór n á fundi sínum 13. júní 2018 að ráða stefnanda sem sveitarstjóra til næstu fjögurra ára. Var síðan gengið frá ráðningarsamningi þar um milli stefnda og stefnanda hinn 5. júlí 2018 og skyldi ráðningartími samkvæmt honum vera frá 1. s.m. til 30. júní 2022. Í 3. gr. samningsins kemur fram að hvor aðili um sig geti á samningstímanum sagt samningnum skriflega upp með þriggja mánaða fyrirvara. Jafnframt kemur þar m.a. fram að verði starfslok hjá sveitarstjóra vegna uppsagnar af hálfu sveitarstjórnar á ráðningart ímanum skuli hann eiga rétt á sex mánaða biðlaunum að ráðningartíma loknum. Þá kemur fram í 4. gr. að stefnandi njóti orlofs - og annarra starfsréttinda í samræmi við kjarasamning Sambands íslenskra sveitarfélag a og Kjarafélags viðskipta - og hagfræðinga. Á ður er rakið að forseti sveitarstjórnar stefnda afhenti stefnanda hinn 12. nóvember 2019 bréf í nafni sveitarstjórnar stefnda þar sem stefnanda var tilkynnt um uppsögn stefnda á ráðningarsamningi aðila frá og með þeim degi. Ákvörðun um uppsögn samningsins var hins vegar ekki tekin fyrir á fundi í sveitarstjórn stefnda fyrr en daginn eftir, en var þá samþykkt þar samhljóða af öllum sveitarstjórnarmönnum. Var þar tekið fram að ákvörðun um uppsögnina hefði fyrst verið tekin á óformlegum fundi sveitarstjórnarin nar daginn áður. Enda þótt umrædd ákvörðun hafi í raun verið tilkynnt stefnanda degi áður en hún var samþykkt á fundi sveitarstjórnar verður hér við það að miða að frá og með hinni formlegu samþykkt hafi hún fyrst öðlast lögformlegt og endanlegt gildi gagn vart stefnanda. Verður staðhæfingu stefnanda um ólögmæti ákvörðunar stefnda af þessum sökum þar af leiðandi hafnað. Samkvæmt 1. mgr. 54. gr. sveitarstjórnarlaga nr. 138/2011 ræður sveitarstjórn framkvæmdastjóra til þess að annast framkvæmd ákvarðana sveit arstjórnar og verkefni 28 sveitarfélags. Þá segir í 2. mgr. lagagreinarinnar að starfskjör framkvæmdastjóra sveitarfélaga skuli fara samkvæmt skriflegum ráðningarsamningi og skuli ráðningartími framkvæmdastjóra vera sá hinn sami og kjörtímabil sveitarstjórnar . Heimilt sé hins vegar að semja um gagnkvæman uppsagnarfrest innan ráðningartíma. Í athugasemdum við ákvæði 54. gr. í frumvarpi því sem varð að sveitarstjórnarlögum nr. 138/2011 kemur ðarstar f gagnvart sveitarstjórn. Því er það meginregla að ráðningartími hans er sá sami og kjörtími sveitarstjórnarinnar. Af því leiðir einnig að ákvörðun um ráðningu framkvæmdastjóra er heimilt að byggja á pólitískum sjónarmiðum, ólíkt því sem almennt á v ið um ráðningu í opinber störf. ... Það verður þó að teljast eðlilegt, ekki síst í ljósi þess að pólitískar forsendur fyrir ráðningu geta brugðist, að samið væri um tiltekinn uppsagnarfrest framkvæmdastjóra innan kjörtímabils. Heimild til slíks er í ákvæði framangreindu verður að fallast á það með stefnda að nokkuð önnur sjónarmið gildi um ráðningu og uppsögn sveitarstjóra en annarra starfsmanna sveitarfélaga, þ. á m. þeirra er þiggja laun á grundvelli þess kjarasamnings sem vitnað er ti l í ráðningarsamningnum . Ríkja þarf traust milli framkvæmdastjórans og meirihluta sveitarstjórnar á hverjum tíma og því algengt að skipt sé um sveitarstjóra þegar nýr meirihluti er myndaður í sveitarstjórn hvort sem það er í kjölfar sveitarstjórnarkosninga eða á kjörtímabili sveitarstjórnar. Þannig benti Hæstiréttur á það í dómi sínum í máli nr. 162/2001 að hafa yrði þetta sérstaka eðli framkvæmdastjórastarfsins í huga við túlkun á umdeildum ráðningarsamningi bæjarstjóra og sveitarstjórnar í því máli. Að fr amangreindu virtu verður ekki á það fallist með stefnanda að heimild stefnda til uppsagnar á ráðningarsamningi aðila hafi takmarkast af þeim ákvæðum fyrrgreinds gildandi kjarasamnings og ákvæðum sveitarstjórnarlaga er lutu að uppsögnum starfsmanna sveitarf élaga. Um er að ræða skýra heimild til að haga uppsögn ráðningarsamnings stefnanda sem sveitarstjóra með þeim hætti sem stefndi gerði. Verður að telja að tilvísanir stefnda í uppsagnarbréfi, í bókun á fundi sveitarstjórnar og í bréfi til lögmanns stefnanda til þess að ástæður uppsagnarinnar megi rekja til mismunandi sýnar stefnanda og sveitarstjórnar á stjórnun sveitarfélagsins, skorts á verkstjórn og trúnaðarbrests milli hans og sveitarstjórnar hafi verið fullkomlega lögmætar og eðlilegar og hvorki farið gegn ákvæðum ráðningarsamningsins né gildandi kjarasamnings 29 Að öllu framangreindu virtu, og þar sem ekki verður talið að stefnandi hafi sýnt fram á að stefndi hafi brotið gegn tilgreindum skráðum eða óskráðum reglum stjórnsýsluréttar er ákvörðun um uppsö gn stefnanda var tekin, ber að hafna öllum málsástæðum stefnanda er lúta að ólögmæti þeirrar ákvörðunar stefnda. Verður stefndi því sýknaður af kröfum stefnanda um að hann beri skaðabótaábyrgð á fjártjóni stefnanda vegna hennar. Stefnandi krefst einnig 4 .000.000 króna miskabóta úr hendi stefnda á grundvelli 1. mgr. 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993. Verður ekki á það fallist með stefnanda að framkoma stefnda gagnvart stefnanda við uppsögnina, þær skýringar sem st efndi gaf opinberlega út um ástæður hennar eða sú staðreynd að til uppsagnarinnar kom á miðju kjörtímabili sveitarstjórnar geti talist hafa falið í sér ólögmæta meingerð gagnvart stefnanda þannig að lagaskilyrði séu til að dæma honum miskabætur á þeim grundvelli. Verður stefndi því sýknaður af þei rri kröfu. Eins og áður er fram komið er tiltekið í 2. gr. ráðningarsamnings aðila að laun sveitarstjóra skuli endurmetin fyrir árslok 2018 með hliðsjón af launum sveitarstjóra í sveitarfélögum með áþekkan íbúafjölda og af áþekkri stærð og samsetningu og stefndi, Borgarbyggð. Eru í því sambandi sérstaklega tilgreind Sveitarfélagið Skagafjörður, Norðurþing og Fjótsdalshérað. Krefst stefnandi þess nú að hann fái launaleiðréttingu á þessum grundvelli frá og með 1. janúar 2019. Verður á það fallist með stefnda að framangreint ákvæði ráðningarsamningsins verði ekki skilið á þann veg að í því felist skuldbinding stefnda til hækkunar á launum stefnanda til samræmis við laun sveitarstjóra fyrrgreindra sveitarfélaga heldur sameiginleg a yfirlýsingu aðila um að þeir m uni í sameiningu fara í endurmat á launum stefnanda með hliðsjón af þeim launum. Getur stefnandi því ekki á þessum grundvelli gert kröfu til þess að fá afturvirka launahækkun til samræmis við laun tilgreindra sveitarstjóra. Verður stefndi því sýknaður af þ essari kröfu stefnanda. Stefnandi krefst þess og að stefnda verði gert að greiða honum ógreitt orlof. Sýnist óumdeilt að stefndi hafi gert upp annað ógreitt orlof til stefnanda en það sem stefnandi kveðst hafa áunnið sér á biðlaunatímabili því sem kveðið er á um í 3. gr. ráðningarsamnings aðila. Kemur þar fram að komi til uppsagnar af hálfu sveitarstjórnar á ráðningartímanum skuli sveitarstjóri eiga rétt á sex mánaða biðlaunum að 30 ráðningartíma loknum. Með vísan til niðurstöðu í dómi Hæstaréttar nr. 1990:45 2, um að orlof félli ekki undir föst laun í merkingu 1. mgr. 14. gr. þágildandi laga nr. 38/1954 um réttindi og skyldur starfsmanna ríkisins enda nyti stefnandi þá í raun launa í lengri tíma en lög ákvæðu, verður fyrrgreind krafa stefnanda um orlof á umsöm dum biðlaunatíma ekki tekin til greina. Stefnandi krefst þess að stefnda verði gert að bæta honum þann kostnað sem á hann hafi fallið vegna aðstoðar lögmanns við fylgja eftir kröfum sínum í máli þessu. Það er meginregla íslensks réttar að borgararnir ver ði sjálfir að bera þann kostnað sem þeir hafa af erindum sínum og málarekstri hjá stjórnvöldum, sbr. dóm Hæstaréttar í málinu nr. 70/2008. Skilyrði þess að stefnandi geti átt rétt á að fá þennan kostnað bættan á grundvelli reglna skaðabótaréttar eru þau að starfsmenn stefnda hafi sýnt af sér saknæma og ólögmæta háttsemi við uppsögn stefnanda sem leitt hafi til þess að hinn útlagði kostnaður ónýttis t . Með hliðsjón af því að dómurinn hefur komist að þeirri niðurstöðu að stefnandi hafi ekki sýnt fram á að ákvö rðun stefnda um uppsögn stefnanda hafi verið ólögmæt að efni eða formi og þar sem ekki hefur verið sýnt fram á að starfsmenn stefnda hafi að öðru leyti sýnt af sér saknæma háttsemi við framfylgd hennar, verður þessari kröfu stefnanda hafnað. Stefnandi byg gir og á því til vara að stefnda beri að greiða honum laun út kjörtímabil sveitarstjórnar að viðbættum biðlaunum fr á þeim tíma í sex mán u ði. Eins og áður segir er kveðið á um það í 3. gr. ráðningarsamnings stefnanda að komi til uppsagnar samningsins af hál fu sveitarstjórnar á ráðningartímanum skuli sveitarstjóri eiga rétt á sex mánaða biðlaunum að ráðningartíma loknum. Verður að líta svo á að með uppsögn ráðningarsamnings ins hafi ráðningartíma stefnanda sem sveitarstjóra lokið og frá þeim tíma tekið við fyr rgreint sex mánaða biðlaunatímabil. Verður því ekki á það fallist með stefnanda að hann eigi rétt á að fá greidd laun allt kjörtímabil sveitarstjórnar og síðan umsamin biðlaun að þeim tíma loknum. Stefnandi byggir á því í varakröfu sinni að til viðbótar v ið fyrrgreindan umsaminn sex mánaða biðlaunatíma eigi hann rétt á að fá greiddan umsaminn þriggja mánaða uppsagnarfrest, sbr. 3. gr. ráðningarsamningsins. Með því að Hæst i réttur hefur ítrekað komist að þeirri niðurstöðu, m.a. í máli nr. 231/2013, að telja beri uppsagnarfrest til 31 biðlaunatíma þegar samið hefur verið um biðlaun við starfslok verður að hafna þessari málsástæðu stefnanda. Þar sem fyrir liggur að stefndi hefur gert upp við stefn an da þá tvo mánuði sem ógreiddir voru við höfðun málsins af þeim s ex sem stefnandi átt rétt til á grundvelli fyrrgreinds biðlaunaréttar, sbr. launaseðla, dags. 1. maí og 1. júní 2020, verður hafnað viðbótarmálsástæðu stefnanda í þrautavarakröfu er tengist vangreiðslu þessara launa . Með því að dómurinn hefur hafnað öllum málsástæðum stefnanda í aðalkröfu, varakröfu og þrautavarakröfu, og þar sem óumdeilt sýnist að stefndi hafi gert upp við stefnanda að öðru leyti, verður stefndi sýknaður af öllum kröfum stefnanda. Eftir atvikum þykir rétt að hvor aðili beri sinn kostnað af málinu. Ásgeir Magnússon dómstjóri kveður upp dóm þennan og var við uppkvaðningu hans gætt ákv. 1. mgr. 115. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála. Dómsorð: Stefndi, Borgarbyggð, er sýkn af kröfum stefnanda, Gunnlaugs Auðuns Júlíussonar. Málskostnaður fellur niður. Ásgeir Magnússon