Sýknað var af kröfu stefnanda um ógildingu ákvörðunar sýslumanns um synjun rekstrarleyfis á grundvelli laga nr. 85/2007. Stefnandi hafði óskað leyfis til sölu gistingar í flokki II, gististaður án veitinga, í íbúð sinni í miðborg Reykjavíkur. Synjunin byggðist á því að lögbundinn umsagnaraðili, Reykjavíkurborg, hefði lagst gegn veitingu leyfisins af skipulagsástæðum. Stefnandi byggði einkum á því að ákvörðun sýslumanns væru haldin verulegum annmarka að efni til þar sem aðalskipulagsbreyting frá 2017, sem vísað var til í umsögn Reykjavíkurborgar, væri haldin ógildingarannmörkum. Lá fyrir að stefnandi hefði höfðað annað mál á hendur Reykjavíkurborg til ógildingar á aðalskipulagsbreytingunni, en því máli var enn ólokið. Stefnandi óskaði í stefnu eftir sameiningu málanna, en dómari hafnaði þeirri beiðni þar sem ekki voru talin uppfyllt skilyrði 30. gr. laga nr. 91/1991 til sameiningar málanna gegn mótmælum stefnda. Í dóminum var tekið fram að ekki yrði séð að sameining málanna hefði neinu breytt varðandi niðurstöðu um þá dómkröfu sem stefnandi hafði uppi í málinu. Ekki lægi annað fyrir en að málsmeðferð stefnda hefði samræmst lögum og vönduðum stjórnsýsluháttum. Stefndi hefði t.d. borið athugasemdir stefnanda undir umsagnaraðilann áður en umþrætt ákvörðun var tekin, en þær athugasemdir höfðu ekki leitt til þess að umsagnaraðilinn breytti umsögn sinni. Ekki yrði séð að áfátt væri þeirri ályktun stefnda að ekkert væri komið fram í málinu sem hróflaði við skyldubundnu mati hins lögbundna umsagnaraðila. Umsögnin hefði tekið mið af gildandi skipulagsákvæðum á þeim tíma er umsögnin var veitt. Dómurinn taldi því ósannað að ákvörðun stefnda væri haldin slíkum annmörkum að varðaði ógildi hennar. Nýrri málsástæðu stefnanda, sem fyrst kom fram við aðalmeðferð, um að umsögn Reykjavíkurborgar væri haldin ógildingarannmarka var hafnað sem of seint fram kominni, en jafnframt efnislega. Í samræmi við málsúrslit var stefnda dæmdur málskostnaður úr hendi stefnanda.

Sýslumaðurinn á Norðurlandi eystra hefur eftirlit með því að skráð trúfélög uppfylli ætíð skil­yrði laga nr. 108/1999 um skráð trúfélög og lífsskoðunarfélög. Snemma árs 2019 taldi sýslumaður að trúfélagið Zuism uppfyllti ekki skilyrði laganna. Hann bað Fjársýslu ríkisins því að stöðva greiðslu sóknargjalda til trúfélagsins í einn mánuð. Þegar sýslumaður hafði í þrígang beðið fjársýsluna að stöðva greiðslur sóknargjalda til trúfélagsins höfðaði það mál á hendur ríkinu til þess að fá sóknargjöldin greidd. Dómurinn komst að þeirri niðurstöðu að sýslumaður hefði í öndverðu haft lagaheimild til þess að stöðva greiðslur sóknargjalda til stefnanda. Það var jafnframt niðurstaða dómsins að stefn­andi hefði ekki enn sem komið væri veitt sýslumanni fullnægjandi upplýsingar til þess að sýslu­maður gæti lagt mat á það hvort stefnandi uppfyllti skilyrði laganna. Skilyrði þess að stefnandi ætti óskoraðan rétt til greiðslu sóknargjalda úr ríkissjóði voru því ekki komin fram. Ríkið var því sýknað af kröfu hans.

Ákærðu talin hafa farið út fyrir takmörk leyfilegrar neyðarvarnar vegna mikillar hræðslu við brotaþola og þau sýknuð af ákæru um líkamsárás. Eitt hinna ákærðu var hins vegar sakfellt fyrir umferðarlagabrot.