Fallist var á það með stefnanda að í orðum stefndu hefðu falist aðdróttanir um refsiverða hegðun stefnanda gagnvart starfsmönnum sínum, sbr. 235. gr. laga nr. 19/1940.

Stefnandi krafði stefnda um skaðabætur vegna tjóns sem rakið varð til þess að starfsmaður stefnanda dró sér fé úr sjóðum þess á tilteknu tímabili. Því var haldið fram að stefndi, sem endurskoðaði ársreikninga félagsins á þessu tímabili, bæri bótaábyrgð á fjártjóninu þar sem ekki hefðu verið viðhöfð rétt vinnubrögð við endurskoðun ársreikninga og hefði því ekki komist upp um fjárdráttinn fyrr en raun bar vitni. Ekki var talið sýnt fram á að starfsmenn stefnda hefðu brugðist skyldum sínum eða gert mistök við endurskoðun á ársreikningum stefnanda sem gætu leitt til bótaskyldu. Þegar af þeirri ástæðu var stefndi sýknaður af kröfum stefnanda.

Stefnandi, sem hafði leigt geymslu í húsnæði sem brann, krafðist bóta frá stefnda sem hafði brunatryggt hluta fasteignarinnar. Byggt var á því að stefndi hefði sýnt af sér saknæma háttsemi með því að bregðast ekki við bréfi stefnanda sem beint var að viðsemjanda hans, en stefndi fékk afrit af. Litið var til þess að samningssambandi var ekki til að dreifa á milli stefnanda og stefnda, auk þess sem brunatryggingin tók ekki til muna stefnanda. Þá hefði bréfinu hvorki verið beint að stefnda né verið þar settar fram kröfur gagnvart félaginu. Í ljósi þessa var ekki fallist á að stefndi hefði með athafnaleysi sínu sýnt af sér saknæma háttsemi sem gæti leitt til bótaskyldu hans. Þá var ekki talið að greiðsluskyldu gæti verið til að dreifa á grundvelli tryggingarinnar. Var stefndi því sýknaður af kröfum stefnanda.