Stefndi, sem áður hét Íbúðalánasjóður, veitti lán samkvæmt veðskuldabréfi. Í skuldabréfinu voru ákvæði um að það væri án heimildar til uppgreiðslu eða aukaafborgana nema gegn sérstakri þóknun (uppgreiðslugjaldi). Eftir lánveitinguna tóku gildi lög nr. 33/2013 um neytendalán. Í 3. mgr. 18. gr. laganna er ákvæði sem leggur hömlur á hvað uppgreiðslugjald megi nema háu hlutfalli af endurgreiðslu af láni. Síðar tóku stefnendur yfir skyldur fyrri skuldara samkvæmt veðskuldabréfinu. Þegar stefnendur greiddu lánið upp innheimti stefndi uppgreiðslugjald samkvæmt ákvæðum veðskuldabréfsins og nam það hærri fjárhæð en því hámarki sem kveðið er á um í fyrrgreindri lagagrein. Deilt var um hvort stefnda hefði verið þetta heimilt og stefnendur kröfðu stefnda um greiðslu sem nemur þeirri fjárhæð sem þeir töldu sig hafa ofgreitt. Í niðurstöðu dómsins var litið til þess að stofnað hefði verið til hinnar upphaflegu skuldbindingar áður en lög nr. 33/2013 tóku gildi og tilvitnuðu ákvæði þeirra hefði ekki verið ætlað að gilda afturvirkt. Þá var talið að ekki yrði ráðið af lögunum eða lögskýringargögnum að þau tækju til réttarsambands lánveitanda og skuldara sem tæki með skuldskeytingu (skuldaraskiptum) við skuldbindingum annars skuldara samkvæmt lánssamningi sem stofnað hefði verið til fyrir gildistöku laganna. Enn fremur var ekki fallist á aðrar málsástæður sem stefnendur byggðu á. Stefndi var því sýknaður af kröfum stefnenda.