Stefnandi, sem var leikstjóri og einn þriggja handritshöfunda kvikmyndar, krafðist bóta úr hendi stefnda vegna myndefnis úr kvikmyndinni sem notað var á sýningu Sjóminjasafnsins í Reykjavík. Fallist var á hluta af kröfu stefnanda.
Stefndi dæmdur til greiðslu peningaláns. Ekki fallist á að stefndi hafi tekið að sér að vera milliliður til að dylja uppruna greiðslu sem hann hafi móttekið og greitt áfram tli einkahlutafélags. Ósannað þótti að einkahlutafélagið tengdist stefnanda.
Ákærði sakfelldur fyrir þjófnaðarbrot og fyrir að aka ítrekað undir áhrifum slævandi lyfja. Dæmdur til að sæta fangelsi í tvo mánuði, skilorðsbundið til tveggja ára.
Hafnað var kröfu stefnda um að þinglýstur eignaskiptasamningur frá 1956 yrði lagður til grundvallar við afmörkun einstakra eignarhluta, í stað síðari eignaskiptayfirlýsingar frá 2018 sem hann hafði synjað að undirrita í framhaldi af kaupsamningi um íbúð í fasteigninni. Einstakir séreignarhlutar höfðu gengið kaupum og sölum frá 1956 og m.a. hafði herbergi í risi verði selt frá íbúð stefnda. Seljandi íbúðarinnar hafði undirritað eignaskiptayfirlýsinguna frá 2018 og sölulýsing á eigninni tók mið að af því umrætt herbergi í risi var ekki hluti íbúðarinnar. Stefndi gat ekki öðlast ríkari rétt en var á hendi viðsemjanda hans og gat auk þess ekki verið í góðri trú. Þá var kröfum um frávísun vegna samaðildar hafnað. Var stefnda gert að undirrita eignaskiptayfirlýsinguna frá 2018
Ákærða sakfelld fyrir ítrekaðan akstur undir áhrifum ávana- og fíkniefna, þjófnaðarbrot og nytjastuld. Dæmd til að sæta fangelsi í 3 mánuði, skilorðsbundið til tveggja ára.
Ákærði sakfelldur fyrir líkamsárás sem talin var varða við 217. gr. almennra hegningarlaga og dæmdur í tveggja mánaða fangelsi og til greiðslu miskabóta.
Ákærði dæmdur fyrir hegningar- og umferðarlagabrot. Með brotum sínum rauf ákærði skilyrði reynslulausnar og var honum gert að sæta fangelsi í 10 mánuði. Þá var ákærði sviptur ökurétti í 3 ár.
Aðila greindi á um hvort V væri skylt að efna samkomulag þeirra frá 1. september 2020 eða hvort samkomulagið hefði fallið niður vegna fyrirvara sem þar var að finna. Að virtum atvikum, þar með talið því að G hafði efnt skuldbindingar sínar og háttsemi stefnda, var fallist á kröfum G um að V yrði gert að greiða umsamda fjárhæð.
Sýknað af kröfu um viðurkenningu skaðabótaskyldu er sauðkind hljóp á bótakrefjanda sem féll og slasaðist. Taldist ósannað að gefin hefðu verið fyrirmæli um að bótakrefjandi hefði afskipti af ærinni eða að stefndu hefðu borið á annan hátt ábyrgð á að slysið átti sér stað.
Stefnandi krafði stefnda íslenska ríkið um skaðabætur fyrir fjárútlát vegna liðskiptaaðgerðar sem hann keypti af einkarekinni læknamiðstöð og taldi að stefnda væri rétt að bæta sér þann kostnað. Stefnandi sýndi ekki fram á að hann hefði ekki átt þess kost að fá slíka aðgerð gerða á sjúkrahúsi á kostnað stefnda innan tilhlýðilegra tímamarka og var ekki talinn hafa axlað sönnunarbyrði sína fyrir því að skilyrði bótaskyldu væru fyrir hendi. Var íslenska ríkið því sýknað af skaðabótakröfu hans.
Deilt var um lögmæti uppsagnar. Var það niðurstaða dómsins að uppsögn stefnanda hafi verið lögmæt og í samræmi við 1. mgr. 43. gr. og 1. mgr. 44. gr. laga nr. 70/1996 um réttindi og skyldur starfsmanna ríkisins.
Sjúkratryggingar Íslands voru sýknaðar af miskabótakröfu einstaklings vegna mistaka læknis, en aðilar höfðu áður gert með sér sátt um greiðslu bóta vegna annars tjóns stefnanda af völdum mistakanna. Var það mat dómsins, sem skipaður var sérfróðum meðdómsmanni, að háttsemi læknisins umrætt sinn hefði falið í sér almennt en ekki stórkostlegt gáleysi. Þegar af þeirri ástæðu teldist skilyrðum fyrir beitingu a-liðar 1. mgr. 26. gr. laga nr. 50/1993 ekki vera fullnægt. Gat því ekki komið til þess að stefnda yrði gert að greiða stefnanda miskabætur til viðbótar við þær bætur sem greiddar voru samkvæmt fyrrgreindri sátt.
Stefndi var sýknaður af kröfu stefnanda um greiðslu á lokareikningi vegna gerðar þriggja innganga í skrifstofubyggingu. Talið var að fjárhæð verðtilboðs sem stefnandi gerði stefnda við upphaf framkvæmda skyldi vera að meðtöldum virðisaukaskatti, sbr. 4. mgr. 22. gr. laga um virðisaukaskatt nr. 50/1988, þar sem ósannað þótti að stefndi hefði gert stefnanda ljóst að uppgefin fjárhæð væri án virðisaukaskatts fyrr en 16 mánuðum eftir að tilboðið var gert. Breytingar á verki leiddu að auki til lækkunar fjárkröfu stefnanda. Taldist stefndi hafa greitt meira en sem nam leiðréttri fjárhæð tilboðs m.t.t. breytinga á verkinu og var því sýknaður af kröfu stefnanda.
Úrskurður kærunefndar útboðsmála felldur úr gildi. Hann kvað á um óvirkni samnings stefnanda, sem hann hafði hlotið í kjölfar útboðs, auk annarra viðurlaga sem beindust að gagnaðila stefnanda. Talið var að kærunefndin hefði ekki gætt lögmæltra aðferða er málið var lagt í annan farveg en kæra kæranda gaf tilefni til. Þá hefði kærunefndinni borið að vísa málinu frá nefndinni þar sem kærufrestur hefði verið liðinn er kærandi gjörbreytti kröfugerð sinni auk þess sem útboðið sem um ræddi náði ekki þeirri lágmarksfjárhæð sérleyfissamninga sem áskilin var til að auglýsa þyrfti útboð á Evrópska efnahagssvæðinu eða í það minnsta að tilkynna samningsgerð án útboðs í Stjórnartíðindum Evrópusambandsins. Þá var í raun einnig áhorfsmál hvort umþrættur samningur teldist vera sérleyfissamningur í skilningi reglugerðar.
Stefndi, sem er trúfélag, var sýknaður af kröfum fyrrum starfsmanns stefnda, sem byggðust á því að starfsmanninum hefði verið sagt upp starfi með ólögmætum hætti sem valdið hefði starfsmanninum tjóni.
Ákærði sakfelldur fyrir umferðar-, fíkniefna- og hegningarlagabrot og gert að sæta fangelsi í 6 mánuði, skilorðsbundið til 2 ára. Þá voru gerð upptæk fíkniefni og ákærði sviptur ökurétti í 3 ár.