Nýir dómar

Fallist var á það með einstaklingi að slys sem hún varð fyrir væri bótaskylt úr vátryggingu rekstraraðila veitingastaðar.

Stefndi var sýknaður af kröfu stefnanda um viðbótargreiðslu fyrir vinnu samkvæmt verksamningi við tiltekinn verkþátt. Féllst dómurinn ekki á sjónarmið stefnanda um að verkið teldist aukaverk auk þess sem talið var ljóst stefnandi hefði við framsetningu kröfunnar ekki farið að ákvæðum útboðsgagna og ÍST-30 staðalsins sem gilti um verkið. Þá leit dómurinn til þess að stefnandi hefði unnið verkið þrátt fyrir að fyrirmæli um að gera það ekki fyrr en leyfi lægi fyrir og öryggisatriði væru tryggð.

Sýkna af ákæru um meinta nauðgun.

Fallist var á kröfu stefnanda um ógreidda launakröfu hans samkvæmt samkomulagi málsaðila um starfslok stefnanda hjá stefnda sem talið var vera bindandi samkvæmt efni sínu fyrir aðila.

Ákærði sakfelldur fyrir umferðarlagabrot og gert að sæta fangelsi í 4 mánuði. Ævilöng ökuréttarsvipting áréttuð.

Stefnandi krafðist viðurkenningar á skaðabótaskyldu stefnda vegna meintra vanefnda á kaupsamningi um fasteign, sem komist hefði á við samþykki á kauptilboði, en stefndi féll frá áformum um að kaupa eignina af stefnanda. Talið var að samningur aðila hefði fallið niður samkvæmt efni sínu þar sem fyrirvarar sem gerðir höfðu verið um fjármögnun og fleira í hinu samþykkta kauptilboði voru ekki uppfylltir og nýr samningur var ekki gerður. Stefnandi var ekki talinn hafa sýnt fram á að hann hefði orðið fyrir tjóni sem rekja mætti til ólögmætrar og saknæmrar háttsemi stefnda og var stefndi sýknaður af viðurkenningakröfu stefnanda.

Eigandi ökutækja, sem meðal annars hafði útleigu ökutækja að atvinnu, sýknaður af kröfu rekstraraðila bílastæðahúss um greiðslu ógreiddra stöðugjalda sem leigutakar bifreiðanna höfðu stofnað til

Ákærði var sakfelldur fyrir umferðarlagabrot.

Ákærði var sakfelldur fyrir brot í nánu sambandi.

Fallist á að stefnandi ætti rétt til bóta samkvæmt lögum um bætur til þolenda afbrota þrátt fyrir að sá einstaklingur sem ákærður var fyrir tilraun til manndráps á hendur honum hefði verið sýknaður. Jafnframt var talið að stefnandi yrði að bera hluta af tjóni sínu sjálfur í ljósi eigin framburðar um upphaf þeirra átaka sem enduðu með því að hann var stunginn.

Ekki var fallist á að stefnanda hefði tekist að sanna að kaup annars stefnda á fasteign hefði verið til málamynda. Þannig var ekki fallist á að stefnanda hefði tekist sönnun um að hún og meðstefndi væru raunverulegir eigendur fasteignarinnar þvert á þinglýstar eignarheimildir annars stefnda á fasteigninni.

Ákærði sakfelldur fyrir umferðar- og hegningarlagabrot og gert að sæta fangelsi í 60 daga, skilorðsbundið til tveggja ára. Þá var ákærði sviptur ökurétti í 3 ár.

Stefnandi, húsfélag, höfðaði mál á hendur seljanda íbúðanna og verktaka sem annaðist innanhússfrágang hússins og byggingastjóra, auk þess sem tryggingafélagi byggingastjórans var stefnt til réttargæslu. Hafði stefnandi uppi kröfur um skaðabætur eða afslátt vegna galla á sameign fasteignarinnar. Fallist var á skaðabótakröfu stefnanda á hendur seljanda, með vísan til matsgerðar dómkvadds matsmanns, þar sem talið var um að ræða galla í skilningi laga nr. 40/2002. Málskostnaður var dæmdur milli hluta aðila, en að öðru leyti látinn niður falla.

Ákærði sakfelldur fyrir ítrekuð umferðarlagabrot og gert að sæta fangelsi í 13 mánuði. Ævilöng ökuréttarsvipting áréttuð.

Ákærði sakfelldur fyrir umferðar- og fíkniefnalagabrot og gert að sæta fangelsi í 60 daga, skilorðsbundið til tveggja ára. Ákærði sviptur ökurétti í 4 ár. Fíkniefni, fjármunir og farsímar gert upptækt.

Ákærði sakfelldur fyrir fíkniefnalagabrot og gert að sæta fangelsi í 30 daga, skilorðsbundið til tveggja ára. Fíkniefni og ýmis búnaður gert upptækt.

Systkini deildu um eignarrétt að listaverki eftir Kristján Davíðsson sem faðir þeirra hafði samkvæmt gjafaloforði árið 1996 ánafnað stefnanda en breytt loforðinu árið 1997 þannig að verkið kæmi í hlut stefnda. Faðir aðila lést árið 1998 og í kjölfar þess fékk hvert systkinanna listaverk samkvæmt breyttu gjafaloforði. Stefndi seldi hið umdeilda listaverk að hausti 2021 og höfðaði stefnandi mál þar sem hún taldi sig réttmætan eiganda þess. Stefndi var vegna aðildarskorts sýknaður af kröfu stefnanda um að viðurkenndur væri eignarréttur hennar að verkinu, enda var stefndi eftir sölu verksins ekki lengur eigandi þess. Stefndi var einnig sýknaður af skaðabótakröfu stefnanda þar sem stefnandi þótti með tómlæti sínu hafa fyrirgert rétti sínum til að hafa uppi slíka kröfu. Þótti hún hafa gefið til kynna að hún sætti sig við vilja föður síns sem fram kom í breyttu gjafaloforði með því að aðhafast ekki í meira en tvo áratugi til að gæta réttar síns og mátti stefndi treysta því.

Stefnandi krafðist endurgjalds úr hendi stefnda aðallega á grundvelli útgefins reiknings, til vara á grundvelli kostnaðaráætlunar og til þrautavara krafðist hann þess að stefnda yrði gert að greiða honum aðra lægri fjárhæð að mati dómsins. Stefnandi var ekki talinn eiga frekari kröfur á hendur stefnda en stefndi hafði þegar innt af hendi á grundvelli matsgerðar um sanngjarnt endurgjald fyrir verkið. Var stefndi því sýknaður.

Ákærði sakfelldur fyrir umferðar- og fíkniefnalagabrot.

B byggði á því að stefndu A, G og F bæru óskipta skaðabótaábyrgð vegna tjóns sem hann hefði orðið fyrir þar sem þeir virtu ekki kyrrsetningargerð sýslumanns. Stefndi G var sýknaður vegna aðildarskorts, sbr. 2. mgr. 16. gr. laga nr. 91/1991. Eins og atvikum var háttað var ekki talið að B hefði sýnt fram á að hann hefði orðið fyrir tjóni í skilningi skaðabótaréttar vegna hinnar meintu saknæmu háttsemi stefndu. Þegar af þeirri ástæðu voru stefndu A og F sýknaðir af kröfu hans.

Stefnandi gerði kröfu til viðurkenningar bótaskyldu stefnda, íslenska ríkisins, þar sem tveim fiskibátum hans hefði verið meinað að stunda hrognkelsaveiðar árið 2020 í kjölfar setningar reglugerðar nr. 407/2020 þess efnis. Kröfu stefnanda vegna annars bátsins var vísað frá dómi þar sem hann taldist ekki hafa lögvarða hagsmuni af úrlausn hennar en hafnað var kröfu hans vegna hins bátsins. Taldi dómurinn nefnda reglugerð eiga sér viðhlítandi lagastoð og að heimilt hefði verið að mæla fyrir um stöðvun veiða áður en því aflahámarki var náð sem ráðgjöf Hafrannsóknastofnunar gerði ráð fyrir, enda væri það í samræmi við það markmið laga að stuðla að viðgangi og verndun nytjastofna. Þá taldi dómurinn að efnisrök hefðu verið fyrir takmörkun veiða á innanverðum Breiðafirði þannig að ekki fengju allir leyfi til veiða þar sem almennt gætu aflað grásleppuleyfis. Enn fremur að málefnalegt væri að líta til veiðireynslu þeirra sem þar hefðu veitt og að reynt hefði verið að gæta jafnræðis og hófs eins og kostur var. Yrði stefnandi sjálfur að bera áhættu af því að hafa ekki hafið veiðar fyrr eins og honum var heimilt samkvæmt útgefnu leyfi. Var því ekki talið að brotið hefði verið í bága við stjórnarskrárvarin réttindi stefnanda. Loks var ekki tekið undir þá málsástæðu stefnanda að stöðvun veiðanna hefði brotið gegn reglum stjórnsýsluréttar. Leiddu framangreind sjónarmið til sýknu stefnda.

Sakfellt fyrir vörslur fíkniefna og eignaspjöll. Rof á skilyrðum reynslulausnar vegna eldri dóma og eftirstöðvar refsingar dæmdar upp.