Nýir dómar

Sýknað var af kröfu stefnanda um ógildingu ákvörðunar sýslumanns um synjun rekstrarleyfis á grundvelli laga nr. 85/2007. Stefnandi hafði óskað leyfis til sölu gistingar í flokki II, gististaður án veitinga, í íbúð sinni í miðborg Reykjavíkur. Synjunin byggðist á því að lögbundinn umsagnaraðili, Reykjavíkurborg, hefði lagst gegn veitingu leyfisins af skipulagsástæðum. Stefnandi byggði einkum á því að ákvörðun sýslumanns væru haldin verulegum annmarka að efni til þar sem aðalskipulagsbreyting frá 2017, sem vísað var til í umsögn Reykjavíkurborgar, væri haldin ógildingarannmörkum. Lá fyrir að stefnandi hefði höfðað annað mál á hendur Reykjavíkurborg til ógildingar á aðalskipulagsbreytingunni, en því máli var enn ólokið. Stefnandi óskaði í stefnu eftir sameiningu málanna, en dómari hafnaði þeirri beiðni þar sem ekki voru talin uppfyllt skilyrði 30. gr. laga nr. 91/1991 til sameiningar málanna gegn mótmælum stefnda. Í dóminum var tekið fram að ekki yrði séð að sameining málanna hefði neinu breytt varðandi niðurstöðu um þá dómkröfu sem stefnandi hafði uppi í málinu. Ekki lægi annað fyrir en að málsmeðferð stefnda hefði samræmst lögum og vönduðum stjórnsýsluháttum. Stefndi hefði t.d. borið athugasemdir stefnanda undir umsagnaraðilann áður en umþrætt ákvörðun var tekin, en þær athugasemdir höfðu ekki leitt til þess að umsagnaraðilinn breytti umsögn sinni. Ekki yrði séð að áfátt væri þeirri ályktun stefnda að ekkert væri komið fram í málinu sem hróflaði við skyldubundnu mati hins lögbundna umsagnaraðila. Umsögnin hefði tekið mið af gildandi skipulagsákvæðum á þeim tíma er umsögnin var veitt. Dómurinn taldi því ósannað að ákvörðun stefnda væri haldin slíkum annmörkum að varðaði ógildi hennar. Nýrri málsástæðu stefnanda, sem fyrst kom fram við aðalmeðferð, um að umsögn Reykjavíkurborgar væri haldin ógildingarannmarka var hafnað sem of seint fram kominni, en jafnframt efnislega. Í samræmi við málsúrslit var stefnda dæmdur málskostnaður úr hendi stefnanda.

Sýslumaðurinn á Norðurlandi eystra hefur eftirlit með því að skráð trúfélög uppfylli ætíð skil­yrði laga nr. 108/1999 um skráð trúfélög og lífsskoðunarfélög. Snemma árs 2019 taldi sýslumaður að trúfélagið Zuism uppfyllti ekki skilyrði laganna. Hann bað Fjársýslu ríkisins því að stöðva greiðslu sóknargjalda til trúfélagsins í einn mánuð. Þegar sýslumaður hafði í þrígang beðið fjársýsluna að stöðva greiðslur sóknargjalda til trúfélagsins höfðaði það mál á hendur ríkinu til þess að fá sóknargjöldin greidd. Dómurinn komst að þeirri niðurstöðu að sýslumaður hefði í öndverðu haft lagaheimild til þess að stöðva greiðslur sóknargjalda til stefnanda. Það var jafnframt niðurstaða dómsins að stefn­andi hefði ekki enn sem komið væri veitt sýslumanni fullnægjandi upplýsingar til þess að sýslu­maður gæti lagt mat á það hvort stefnandi uppfyllti skilyrði laganna. Skilyrði þess að stefnandi ætti óskoraðan rétt til greiðslu sóknargjalda úr ríkissjóði voru því ekki komin fram. Ríkið var því sýknað af kröfu hans.

Ákærðu talin hafa farið út fyrir takmörk leyfilegrar neyðarvarnar vegna mikillar hræðslu við brotaþola og þau sýknuð af ákæru um líkamsárás. Eitt hinna ákærðu var hins vegar sakfellt fyrir umferðarlagabrot.

Sýknað af ákæru um ofbeldi í nánu sambandi, eða líkamsárás, og broti gegn barnaverndarlögum. Einkaréttarkröfu vísað frá dómi.

Fallist var á rétt stefnanda til fullra bóta úr ábyrgðartryggingu Z hjá hinu stefnda vátryggingafélagi. Stefnandi, sem var viðskiptavinur Z, slasaðist inn á smurverkstæði félagsins. Talið var að Z hefði ekki gert fullnægjandi ráðstafanir til að hindra aðgang óviðkomandi aðila inn á verkstæðið auk þess sem starfsmenn Z hefðu ekki sinnt þeirri skyldu sinni að hafa eftirlit með stefnanda eftir að honum var boðinn aðgangur að verkstæðinu. Þá var ósannað að stefnandi hefði verið varaður við hættum sem stöfuðu af opnum gryfjum í gólfi verkstæðisins auk þess sem ekki var í ljós leitt að hann hefði sýnt af sér slíkt gáleysi að rétt væri að lækka eða fella niður bætur til hans af þeim sökum.

Aðila greindi á um hvort stefnda hefði borið að greiða stefnanda vexti af framlögum hans í Tryggingarsjóð vegna byggingargalla við uppgjör sem fór fram í febrúar 2018 vegna slita sjóðsins. Ekki var talið að vextir hefðu lagst á þau framlög sem voru greidd í sjóðinn á meðan á vörslu hans stóð. Við uppgjör sjóðsins hefði stefnandi átt kröfu til þess að fá þá fjármuni sem eftir stóðu í sjóðnum endurgreidda í hlutfalli við framlög sín í sjóðinn, sbr. lokamálslið 3. mgr. 53. gr. laga nr. 44/1998. Engin sérákvæði voru í lögunum um það hvernig nánar skyldi staðið að uppgjörinu og var ekki vikið að því hvort leggja bæri vexti við þá fjárhæð sem kom til endurgreiðslu. Þá var ekki talið að krafa stefnanda gæti stuðst við 3. gr. laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu. Stefndi var því sýknaður af kröfum stefnanda. 

Maður sakfelldur fyrir nauðgun og dæmdur til óskilorðsbundinnar refsingar og greiðslu bóta o.fl.

Ákærði sakfelldur fyrir að aka sviptur ökurétti og dæmdur í 45 daga fangelsi.

Aðilar deildu aðallega um það við hvaða árslaun skyldi miða við útreikning á bótum fyrir varanlega örorku. Fallist var á kröfu stefnanda um að miða við kjör félags tæknifólks í rafiðnaði, sem leiddi til þess að dæmdar bætur eru hærri en þær sem áður höfðu verið greiddar. Stefndi var á hinn bóginn sýknaður af kröfu stefnanda um hærri bætur vegna sjúkrakostnaðar og annars fjártjóns.

Ákærði sakfelldur fyrir brot gegn blygðunarsemi og dæmdur í 30 daga skilorðsbundið fangelsi og til greiðslu miskabóta.

Ákærði dæmdur í átta mánaða fangelsi og sviptur ökurétti fyrir umferðarlagabrot, brot gegn almennum hegningarlögum, o.fl. Gæsluvarðhald sem ákærði sat í vegna málsins kom til frádráttar dæmdri refsingu.

Ákærði sakfelldur fyrir brot gegn nálgunarbanni. Hann játaði brot sín. Ákvörðun refsingar var frestað skilorðsbundið.

Ákærði sýknaður af líkamsárás gegn tveimur konum.

Maður sýknaður af ákæru um nauðgun. Einkaréttarkröfu vísað frá dómi.

Ákærði dæmdur í sex mánaða fangelsi skilorðsbundið í tvö ár fyrir brot gegn 2. mgr. 218. gr. almennra hegningarlaga.

Stefndu höfðu gengist í sjálfskuldarábyrgð vegna samnings um leigu V ehf. á húsnæði fyrir matvöruverslun, en tæki og innréttingar í versluninni höfðu jafnframt verið sett að veði til tryggingar á skuldbindingum samkvæmt samningnum. Eftir gjaldþrot V ehf. fékk stefnandi afhent þau veðandlög sem um ræddi, en ekki var talið að hann hefði sýnt fram á að þau hefðu ekki dugað til tryggingar á 10.000.000 króna skuld eins og yfirlýsing um veðsetningu gerði ráð fyrir. Stefnandi byggði á því að heildarskuld samkvæmt samningnum hefði numið hærri fjárhæð og að ábyrgð stefndu tæki að minnsta kosti til þess sem eftir stæði. Eins og málið var lagt fyrir, var ekki talið unnt að ráða með nægilega skýrum hætti hver heildarfjárhæð skuldarinnar væri og að hvaða marki greiðsluskylda stefndu gæti verið fyrir hendi. Var því talið óhjákvæmilegt að vísa málinu af sjálfsdáðum frá dómi.

Felldur var úr gildi úrskurður kærunefndar útlendingamála þar sem staðfestar voru ákvarðanir Útleningastofnunar um að taka ekki til efnismeðferðar umsóknir A og barns hennar, B, um alþjóðlega vernd og visa þeim úr landi. Talið var að brotið hefði verið gegn rannsóknarreglunni við meðferð málsins og að það hefði ekki verið nægilega upplýst þegar ákvörðun var tekin. Um væri að ræða annmarka sem hefði verið til þess fallinn að hafa áhrif á niðurstöðu málsins.

Stefnandi krafðist skaðabóta úr hendi hinnar stefndu vátryggingamiðlunar. Í málinu var óumdeilt að stefndi bæri skaðabótaskyldu gagnvart stefnanda vegna mistaka sem leiddu til þess að vátrygging stefnanda hjá erlendu vátryggingafélagi var fallin úr gildi er hann varð fyrir slysi. Þá var óumdeilt að umfang skaðabótaskyldu stefnda svaraði til þeirrar fjárhæðar sem ætla mætti að stefnandi hefði fengið frá hinu erlenda vátryggingafélagi, hefði tryggingin ekki verið fallin úr gildi. Deilt var um það hvort stefnandi hefði alfarið firrt sig bótarétti vegna vanrækslu á upplýsingaskyldu við töku vátryggingarinnar. Með vísan til matsgerðar dómkvadds matsmanns sem stefndi aflaði og til fyrirliggjandi sjúkraskrárupplýsinga var fallist á að stefndi hefði vanrækt að upplýsa réttilega um reykingar sínar á síðustu 12 mánuðum fyrir töku tryggingarinnar. Var sú vanræksla ekki talin óveruleg í skilningi 2. mgr. 83. gr. laga nr. 30/2004. Að teknu tilliti til þess, en jafnframt til þess að slys stefnanda stóð ekki í orsakasamhengi við þær upplýsingar sem leynt var, var talið að bótaréttur stefnanda hefði verið skertur um þriðjung og að það ætti að leiða til þess að bætur hans úr hendi stefnda yrðu skertar um sama hlutfall. Fjárkrafa stefnanda miðaði við að hann hefði átt rétt á hámarksbótum úr vátryggingunni, annars vegar vegna tímabundinnar óvinnufærni í tvö ár og hins vegar vegna 100% varanlegrar óvinnufærni. Deilt var um innihald þeirrar vátryggingar sem stefnandi hafði haft, þ.e. hvort hún hefði miðast við það tiltekna starf sem stefndi gegndi á slysdegi. Þótt fallist væri á að stefndi þyrfti að bera hallann af óskýrleika þeirra gagna sem frá hinu erlenda vátryggingafélagi stöfuðu var þó ekki fallist á að af því leiddi að leggja bæri þröngan skilning stefnandi á innihaldi tryggingarinnar til grundvallar, enda þótti sá skilningur ekki eiga sér viðhlítandi stoð í gögnum málsins. Þar sem fyrirliggjandi matsgerð, sem stefnandi aflaði, um 100% varanlega óvinnufærni stefnanda tók einungis mið af færni hans "til að starfa sem sendibifreiðarstjóri" var ekki talið unnt að leggja hana til grundvallar niðurstöðu málsins. Var stefndi því sýknaður af þeim hluta kröfugerðar stefnanda sem tók til bóta vegna varanlegrar óvinnufærni. Á hinn bóginn var talið unnt að dæma bætur fyrir tímabundna óvinnufærni á grundvelli annarrar matsgerðar sem stefnandi hafði lagt fram í málinu.  Eftir atvikum þótti rétt að hvor aðili bæri sinn kostnað af málinu.  

Deilt um bótarétt foreldra og barna úr fjölskyldu sem gert var að sæta rannsókn barnaverndaryfirvalda vegna gruns um ofbeldi gagnvart barni.

Ákærði sakfelldur fyrir umferðar- og fíkniefnalagabrot. Dæmdur til greiðslu sektar og sviptur ökuréttindum í 1 ár og 8 mánuði.