Stefnendur kröfðu þb. starfsmannaleigu, eiganda, framkvæmdastjóra og starfsmann persónulega auk notendafyrirtækis um vangreidd laun og bætur vegna vanvirðandi framkomu. Í málinu var upplýst að skiptum var lokið á þb starfsmannaleigunnar og var kröfu á hendur því vísað frá. Krafa á hendur notendafyrirtækinu var þar með einnig vísað frá dómi, en lög nr. 139/2005 gera ráð fyrir að notendafyrirtæki sé stefnt samhliða starfsmannaleigu. Ágreiningur málsins laut að aðbúnaði starfsmanna og ýmsum frádráttarliðum sem stefnendum var gert að sæta við útborgun launa og hvort hann rúmaðist innan ráðningarsamningsins, hvort víkja ætti ákvæðum ráðningarsamningi til hliðar og hvort frádrátturinn bryti í bága við lög um greiðslu verkkaups o.fl. Ekki var fallist á að stefndu gætu borið persónulega ábyrgð á umræddum frádrætti sem byggði á ákvæðum í ráðningarsamningi og laut fyrst og fremst að kostnaði sem var þess eðlis að stefnendur hefðu þurft að greiða hann sjálfir, ef ekki hefði komið til greiðslna frá starfsmannaleigunni. Þá var ekki fallist á að aðbúnaður eða umræddur skuldajöfnuður gæti falið í sér meingerð í skilningi skaðbótalaga sem stefndu bæru persónulega ábyrgð á. Voru þau því sýknuð af kröfunum og stefnendur dæmdir til greiðslu málskostnaðar.