Stefnandi krafðist bóta úr hendi Akureyrarbæjar vegna tiltekina aðgerða Barnaverndar Eyjafjarðar gagnvart henni. Fallist var á að skilyrði neyðarvistunar barns stefnanda utan heimilis án undanfarandi málsmeðferðar samkvæmt barnaverndarlögum hafi ekki verið uppfyllt. Röskun barnaverndaryfirvalda á stjórnarskrárvarinni friðhelgi fjölskyldulífs stefnanda, sbr. 1. mgr. 71. gr. stjórnarskrárinnar, hafi gengið lengra en nauðsyn bar til og farið gegn meðalhófsreglu stjórnsýsluréttar, sbr. 7. mgr. 4. gr. barnaverndarlaga. Ennfremur féllst dómurinn á að stefndi hefði ekki sýnt fram á að vægari úrræði hafi verið fullreynd áður en barnaverndarnefnd tók ákvörðun um áframhaldandi vistun barnsins utan heimilis stefnanda. Að sama skapi gekk sú aðgerð Barnaverndar að sækja barnið á heimili stefnanda með fulltingi lögreglu á síðari stigum lengra en nauðsyn bar til í ljósi atvika málsins og samræmdist ekki skyldu Barnaverndar til að gæta fyllstu virðingar og nærgætni, sbr. 1. mgr. 50. gr. barnaverndarlaga. Fólu framangreindar aðgerðir barnaverndaryfirvalda í sér ólögmæta meingerð gagnvart stefnanda og voru til þess fallnar að valda henni andlegri áþján og álitshnekki. Voru stefnanda dæmdar miskabætur samkvæmt 1. mgr. 26. gr. skaðabótalaga nr. 50/1993.