Deilt var um eignar-, umráða- og nýtingarrétt yfir jarðhita á landspildum sem sveitarfélag fékk keypt og að gjöf úr landi jarðar, auk bótaskyldu vegna nýtingar sveitarfélagsins á heitu vatni. Komist var að þeirri niðurstöðu að ekki hefði verið samið sérstaklega um eignarhald þessara réttinda og var því litið til ákvæða þeirra laga sem giltu á þeim tíma sem landkaupin og gjöfin áttu sér stað. Með vísan til þess að landspildurnar hefðu talist til landareignar í skilningi þágildandi orkulaga og laga um eignar- og notkunarrétt jarðhita var talið að þeim hefðu fylgt jarðhitaréttindi og óheimilt hefði verið að skilja þau frá spildunum nema með sérstöku leyfi ráðherra. Var sveitarfélagið því sýknað af kröfum landeigenda.

Ákærðu voru sakfelldir fyrir brot gegn lögum um ávana- og fíkniefni og dæmdir til refsingar og til að sæta upptöku á efnunum.

Ákærði var sýknaður af ákæru fyrir skjalafals, sbr. 155. gr. almennra hegningarlaga.

Ákærði var sakfelldur fyrir brot gegn 1. mgr. 217. gr. almennra hegningarlaga.