Dómar

Stefndi sýknaður af kröfu um greiðslu vegna bifreiðahlunninda á uppsagnarfresti.

Ákærði var sakfelldur fyrir umferðarlaga, fíkniefna og vopnalagabrot og dæmdur til upptöku nánar tilgreindra efna, peninga og ýmissa muna, ásamt því að ævilöng svipting ökuréttar var áréttuð.

Ákærða var sakfelld fyrir fjármunabrot, þjófnað og fjársvik, með því að hafa tekið ófrjálsri hendi ýmsa muni, þ. á m. greiðslukort sem hún framvísaði og notfærði sér í heimildarleysi. Þá var ákærða jafnframt sakfelld fyrir ýmis fíkniefnalagabrot auk þess sem krafist var upptöku á nánar tilgreindum efnum sem hún hafði í vörslum sínum.

Ákærði er sakfelldur fyrir umferðarlagabrot og sviptur ökuréttindum ævilangt.

Ákærði var sakfelldur fyrir umferðarlagabrot. Var honum gert að sæta fangelsi í 2 mánuði, auk þess sem hann var sviptur ökuréttindum ævilangt.

Stefnandi krafði stefnda um endurgreiðslu þess sem hann taldi sig hafa ofgreitt í vexti á grundvelli skuldabréfs sem stefnandi hafði gefið út til forvera stefnda. Byggði stefnandi kröfur sínar á því að þar sem vaxtabreytingarheimild skuldabréfsins hefði samkvæmt fordæmi Hæstaréttar verið ólögmæt hefði stefnda verið óheimilt að innheimta vexti af bréfinu umfram almenna vexti Seðlabanka Íslands samkvæmt 4. gr. laga nr. 38/2001 um vexti og verðtryggingu. Í dómi héraðsdóms kom fram að þrátt fyrir að ákvæði skuldabréfsins um vaxtabreytingar hefði verið ólögmætt hefði einungis verið um að ræða heimild til vaxtabreytinga en ekki skyldu. Bréfið hefði auk fyrrgreindrar heimildar mælt fyrir um 5% vexti og hefði bankanum verið heimilt að innheimta vexti miðað við það þótt breytingarheimildinni yrði ekki beitt vegna dóms Hæstaréttar. Kom fram að hvorki ákvæði laga nr. 121/1994 um neytendalán né laga nr. 7/1936 um samninga, umboð og ógilda löggerninga leiddu til þess að stefnda hefði verið óheimilt að innheimta vexti á grundvelli hins umsamda vaxtaskilmála. Var stefndi því sýknaður af kröfum stefnda.

Ákærði sakfelldur fyrir akstur án ökuréttinda.

Ákærði var sakfelldur fyrir allmarga þjófnaði, auk fíkniefnalagabrota og dæmdur í 10 mánaða óskilorðsbundið fangelsi.

Stefnandi missteig sig þegar hann steig niður af palli sem hann notaði við vinnu sína við að sprauta bíla og slasaðist við það. Hann krafðist bóta úr slysatryggingu launþega hjá stefnda vegna tjónsins. Talið var nægilega sannað að slysið hefði borið að með þeim hætti sem stefnandi lýsti og að það hefði orðið við störf hans hjá þeim vinnuveitanda sem hann hélt fram, þótt vinnuveitandinn hefði ekki staðfest það. Aftur á móti var ekki talið að misstig eins og stefnandi varð fyrir félli undir hugtakið slys í skilningi vátryggingarskilmálanna, enda hefði ekki verið fyrir að fara misfellu eða annarri fyrirstöðu á gólfinu sem falið hafi í sér frávik frá þeirri atburðarás sem stefnandi mátti vænta þegar hann steig niður af pallinum. Þá var ekki talið að stefndi hefði vegna vanrækslu á tilkynningu til stefnanda glatað rétti sínum til að hafna bótaskyldu. Stefndi var því sýknaður af kröfu stefnanda.

Fjórir einstaklingar sakfelldir fyrir að nota falsaða evruseðla í viðskiptum með það einkum að markmiði að fá gjaldgengar íslenskar krónur í þeirra stað. Fimmti meðal ákærðu var sýknaður þar sem ekki taldist sannað að honum hefði verið ljóst að seðill sem hann notaði til að greiða fyrir veitingar væri falsaður.

Ákærði var sakfelldur að hluta samkvæmt A.- og B.- kafla ákæru fyrir brot í nánu sambandi gagnvart fyrrum sambýliskonu sinni og tveimur börnum þeirra. Þá var hann jafnframt sakfelldur fyrir líkamsárás ganvart þriðja aðila og fyrir vörslur ýmissa steraefna. Þótti refsing hæfilega ákveðin fangelsi í tvö ár. Jafnframt var ákærði dæmdur til að greiða barnsmóður sinni 3.500.000 krónur í miskabætur, Í málinu reyndi m.a. á afturvirkni refsilöggjafar og féllst dómurinn ekki á með ákæruvaldinu að heimilt væri, eins og sakargiftum var hér háttað, að refsa ákærða fyrir brot í nánu sambandi samkvæmt ákvæðum 218. gr. b almennra hegningarlaga fyrir gildistöku þeirrar lagagreinar í apríl 2016.

Ákærði sakfelldur fyrir m.a. fíkniefnalaga-, umferðarlaga- og vopnalagabrot. Ákærði var dæmdur í 20 mánaða fangelsi, gert að sæta upptöku m.a. fíkniefna og lyfja auk þess sem ævilöng svipting ökuréttar var áréttuð.

Ákærði sakfelldur fyrir of hraðan akstur, ölvunarakstur og akstur sviptur ökurétti.

Ákært fyrir líkamsárás og brot gegn barnaverndarlögum. Sýkna.

Sakfellt fyrir líkamsárás, umferðarlagabrot og fíkniefnalagabrot.

Ákærði var sakfelldur fyrir umferðar- og fíkniefnalagabrot. Var honum gert að sæta fangelsi í 4 mánuði.

A, sem starfaði hjá B, krafði B eftir starfslok um óuppgerð laun, orlof og desemberuppbót. Reisti A kröfur sínar m.a. á því að á ráðningartímanum hjá B hefði hún fengið minna greitt en henni hefði borið að fá samkvæmt kjarasamningi, m.a. vegna þess að B hefði greitt of lágt tímagjald og minnkað vinnuframlag hennar einstaka mánuði. Í dómi héraðsdóms kom fram að ráðningarsamningur aðilanna hefði mælt fyrir um fullt starf og hefði stefnda ekki verið heimilt að greiða stefnanda minna en sem nam fullum launum á grundvelli þess að hann hefði einhliða lækkað vinnustundir hennar einhverja mánuði. Þá var því slegið föstu að stefnda hefði verið óheimilt að lækka starfshlutfall stefnanda í 50% án þess að um þá lækkun giltu fyrirmæli kjarasamnings um uppsögn ráðningarsamnings og uppsagnarfrest. Voru kröfur stefnanda um vangoldin laun því teknar til greina í samræmi við kjarasamning að því frátöldu að talið var að hún hefði fyrirgert rétti til sérstakra greiðslna fyrir neysluhlé, enda væru þær greiðslur miðaðar við að launþegi gæti ekki tekið matar- og kaffihlé með sama hætti og aðrir. Var í því sambandi vísað til þess svigrúms sem B hefði veitt A á ráðningartímanum er henni var leyft að taka barn sitt með í vinnuna, en það hefði óhjákvæmilega haft í för með sér að stefndi þyrfti að taka sér hlé í störfum sínum.

Ákærði var dæmdur til 15 mánaða fangelsisvistar og að þola ævilanga ökuréttarsviptingu vegna umferðarlagabrots.

Ákærði var dæmdur í eins árs fangelsi fyrir að standa að fölsun kílómetrastöðu á vegmælum 134 bifreiða sem bílaleiga sem hann var í forsvari fyrir seldi. Vegmælarnir sýndu þannig færri ekna kílómetra en raunin var sem var til þess fallið að stuðla að greiðari sölu bifreiðanna og fyrir hærra verði en ella. Ákærði játaði sök og greiddi kaupendum bifreiðanna skaðabætur sem var virt honum til refsimildunar. Refsing ákærða var skilorðsbundin þar sem ákærði hafði ekki áður verið sakfelldur fyrir refsiverða háttsemi og verulegur dráttur varð á rannsókn málsins án þess að hann ætti þar nokkra sök á.

Stefnendur keyptu bifreið af stefnda 11. október 2019 fyrir milligöngu bílasölu. Tæplega hálfu ári eftir kaupin, eða 8. apríl 2020, bilaði bifreiðin. Fallist var á með stefnendum að lög nr. 48/2003 um neytendakaup ættu við um viðskiptin og að bifreiðin hefði við kaupin verið haldin galla í skilningi þeirra. Aðalkröfu stefnenda um riftun kaupanna var þó hafnað, þar sem talið var að þau gætu ekki uppfyllt skilyrði 1. mgr. 51. gr. laganna um að skila bifreiðinni að öllu verulegu leyti í sama ástandi og hún var þegar hún bilaði. Aftur á móti var fallist á kröfu stefnenda um skaðabætur en aðeins vegna hluta tjóns þeirra, þar sem þau voru ekki talin hafa uppfyllt nægilega skyldu sína samkvæmt 1. mgr. 54. gr. laganna til að takmarka tjón sitt.