Stefnandi krafðist ógildingar á úrskurði heilbrigðisráðuneytisins sem staðfesti synjanir Lyfjastofnunar á beiðni stefnanda um heimild til þess að ávísa óskráða lyfinu Ivermectin í 3 mg töfluformi, annars vegar gegn SARS-CoV-2 og hins vegar sem skordýrafælu. Að mati dómsins hafði ógilding úrskurðarins ekki raunhæfa þýðingu að lögum fyrir stefnanda eftir að lyfið Ivermectin Medical Valley, í sama formi, með sama styrkleika og með sama virka efni og stefnandi beiddist heimildar til að ávísa, fékk markaðsleyfi, en til ávísunar lyfja með markaðsleyfi þyrfti ekki heimild Lyfjastofnunar. Var málinu vísað frá dómi af þeim sökum, en stefnandi hafði ekki vísað til neinna þeirra hagsmuna stefnanda sem hægt væri að telja lögvarða, s.s. um tjón í einhverju formi.

Stefnandi leigði stefnda húsnæði undir kosningaskrifstofu tímabundið til sex mánaða, en stefndi lýsti yfir riftun leigusamningsins og skilaði húsnæðinu rúmri viku eftir afhendingu þess. Þá hafði stefndi ekkert greitt stefnanda fyrir afnotin og krafðist stefnandi í málinu þess að stefndi greiddi honum umsamda leigu í sex mánuði. Ekki var fallist á að stefnda hefði verið heimilt að rifta samningnum á þeim grundvelli sem gert var, en stefnda var gert að greiða stefnanda leigu fyrir fyrsta mánuð umsamins leigutíma, sem gjaldfallin var þegar stefnandi tók við umráðum húsnæðisins á ný.

Stefnandi krafðist greiðslu eftirstöðva reiknings sem hann gerði stefndu vegna endurnýjunar baðherbergis hennar en hún taldi sig þegar hafa greitt umfram skyldu. Talið var að ótvíræð lagaskylda hefði hvílt á stefnanda til að upplýsa stefndu um að fyrirsjáanlegt væri að verð fyrir verkið myndi hækka verulega frá kostnaðaráætlun og óska fyrirmæla hennar, það gerði hann ekki en átti þó rétt á sanngjarnri greiðslu fyrir það. Undir rekstri málsins aflaði stefnda matsgerðar dómkvadds matsmanns sem lögð var til grundvallar í málinu um hvert væri sanngjarnt og eðlilegt endurgjald vegna verksins. Var stefnda dæmd til að greiða mismun þess sem þótti hæfilegt endurgjald samkvæmt matsgerð og þess sem hún hafði þegar innt af hendi og var ekki fallist á gagnkröfu hennar til skuldajafnaðar vegna skemmda á parketi þar sem ósannað þótti að þær væru af völdum stefnanda.

Stefnda var sýknuð af kröfu stefnanda um endurgreiðslu fjárhæðar sem stefnandi hélt fram að hefði verið lán til hennar. Þótt um fyrrum sambúðarmaka væri að ræða var málið rekið sem skuldamál en ekki fjárslitamál. Að mati dómsins var ekki hægt að draga afdráttarlausar ályktanir af gögnum málsins um að stefnandi hefði veitt sambúðarmaka sínum lán, hverrar fjárhæðar það hafi þá verið eða með hvaða skilmálum. Þótti ósannað gegn mótmælum stefndu að tilekin fjárhæð sem stefnandi millifærði á stefndu hefði verið lán sem henni bæri að endurgreiða