Stefnendur og stefndu áttu félag sem rak hverfisverslun í Reykjavík. Á árinu 2011 var hlutafé félagsins aukið og festi það kaup á tólf íbúðum í fjölbýlishúsi á Ísafirði. Á þeim tímapunkti voru stefndu skráð eigendur félagsins en málatilbúnaður stefnenda byggði á því að þau hefðu í reynd átt helming félagsins fram til ársins 2020 er aðilar gerðu samkomulag sín á milli um uppgjör. Fól uppgjörið í sér að stefndu greiddu stefnendum 52 milljónir króna. Í málinu kröfðust stefnendur þess að ákvæði samkomulagsins um fjárhæð greiðslunnar yrði breytt og þeim ákveðin hærri greiðsla. Var m.a. byggt á því að stefndu hefði verið óheimilt að draga frá uppgjörsfjárhæðinni ógjaldfært vinnuframlag sitt í þágu félagsins og leigu vegna búsetu stefnenda í einni af íbúðum hússins. Þá töldu stefnendur stefndu hafa notfært sér bágindi, einfeldni og fákunnáttu sína við gerð samkomulagsins. Dómurinn tók til skoðunar hvort skilyrði væru til að breyta samkomulaginu á grundvelli 36. gr. samningalaga og komst að þeirri niðurstöðu að stefnendum hefði ekki tekist sönnun þess. Voru stefndu því sýknuð af kröfum stefnenda.

Ákærði var ákærður fyrir brot á siglingalögum með því að hafa valdið skipstrandi með yfirsjónum og vanrækslu er báti var siglt á grjótgarð við innsiglinguna í Hólmavíkurhöfn. Dómurinn taldi framburðarskýrslu sem tekin var af ákærða á vettvangi hafa takmarkað gildi, m.a. í ljósi þess að ákærða var ekki kynnt sakarefnið. Skýringar ákærða, sem fyrst komu fram við aðalmeðferð málsins, hefðu þannig getað komið fram undir rannsókn þess ef ákærði hefði verið boðaður til skýrslutöku á grundvelli 61.-66. gr. laga um meðferð sakamála. Þá hafði lögregla ekki framkvæmt sjálfstæða rannsókn á siglingatækjum bátsins, aflað gagna um veðurfar í aðdraganda strandsins, tekið skýrslur af vitnum eða aflað skoðunar- eða matsgerðar um skemmdir á bátnum. Taldi dómurinn ekki unnt að slá því föstu með nægilegri vissu að ástæður skipstrandsins mætti rekja til yfirsjóna og vanrækslu ákærða og var hann sýknaður af kröfum ákæruvaldsins.

Ákærði var sakfelldur fyrir líkamsárás. Refsing var ákveðin 60 daga fangelsi en henni var frestað skilorðsbundið. Þá var ákærða gert að greiða brotaþola skaða- og miskabætur.

Deilt var um námur og náma-, vatns- og jarðhitaréttindi, síðastnefndu réttindin tvö umfram heimilisþarfir, í landi jarðarinnar Engjaness í Árneshreppi. Á grundvelli afsalsbréfs 30. janúar 1958 var viðurkennt að stefnandi, íslenska ríkið, væri eigandi réttindanna. Ekki var fallist á málsástæður stefnda fyrir því að afsalsbréfið hefði ekki gildi gagnvart honum. Annarri kröfu stefnanda var vísað frá dómi þar sem með henni þótti stefnt að sama markmiði.