Dómar

Stefndi sýknaður af kröfu stefnanda um að felldur yrði úr gildi úrskurður úrskurðarnefndar lögmanna.

Stefndu voru sýknuð af bótakröfum stefnenda þar sem ósannað þótti að þau hefðu valdið stefnendum, sem kaupendum skuldabréfa í skuldabréfaútboði, skaðabótaskyldu tjóni.

Stefnendur kröfðust þess að felld yrði úr gildi ákvörðun Útlendingastofnunar um synjun annars stefnandans um dvalaraleyfi og jafnframt að felldur yrði úr gildi úrskurður kærunefndar útlendingamála um brottvísun og endurkomubann hennar. Stefndu íslenska ríkið og Útlendingastofnun voru sýknaðir af öllum kröfum annars stefnandans vegna aðildarskorts hans að málinu og ekki var fallist á kröfur um ógildingu umræddra stjórnvaldsákvarðana í málum hins stefnandans. Til grundvallar sönnun um umdeild atvik var meðal annars lagður dómur í sakamáli þar sem stefnendur voru bæði fundin sek og dæmd til refsingar fyrir misnotkun skjals og fyrir brot gegn lögum um útlendinga.

Ákærði sakfelldur fyrir líkamsárás og brot gegn lögum um ávana- og fíkniefni og dæmdur í 60 daga skilorðsbundið fangelsi og til greiðslu skaðabóta.

Fallist á kröfu kaupenda fasteignar um skaðabætur vegna galla.

Ákærði var fundinn sekur um ítrekaðan akstur sviptur ökurétti og gert að sæta fangelsi.

Ákærði var sakfelldur fyrir umferðarlagabrot og gert að sæta fangelsi í 4 mánuði. Þar af var refsingu frestað vegna þriggja mánaða til tveggja ára. Auk þess var ákærði sviptur ökurétti ævilangt.

Talið sannað að ökumaður fólksbifreiðir hefði misst athygli við akstur, með þeim afleiðingum að bifreiðin fór yfir rangan vegarhelming og olli alvarlegum árekstri. Ökumaður talinn hafa gerst með þessu sekur um stórkostlega gáleysi og dæmdur í 30 daga skilorðsbundið fangelsi. Jafnframt dæmdur til greiðslu miskabóta.

Stefndi sýknaður af kröfu fasteignasala um söluþóknun.

Kröfu stefnanda um miskabætur vegna meints aðgerðarleysis barnaverndaryfirvalda í málefnum hennar hafnað.

Stefndi var sýknaður af skaðabótakröfu stefnanda þar sem að ósannað þótti að meta bæri það starfsmanni stefnda til gáleysis, eins og á stóð, að hann hafði aftengt rakanema til þess að unnt væri að dæla díselolíu á eldsneytisstöð stefnanda. En auk þess þá taldi dómurinn jafnframt að helstu orsakir þess tjóns sem stefnandi varð síðan fyrir eftir að barki rofnaði og olía lak út væri einkum að rekja til þess að engin stöðug þjónusta var tryggð við stöðina af hálfu stefnanda.

Stefndi, Persónuvernd, var sýknaður af aðal- og varakröfu stefnanda, Embætti landlæknis, um ógildingu ákvörðunar, er laut að því að stefnandi tryggði ekki nægilega öryggi persónuupplýsinga og var gerð stjórnvaldssekt. Var þó fallist á þrautavarakröfu stefnanda um lækkun sektarinnar.

Stefnandi höfðaði skaðabótamál gegn stefnda sem lauk með dómi Hæstaréttar 26. júní 2024 í máli nr. 54/2023 þar sem stefndi var m.a. sýknaður að svo stöddu af þrautavarakröfu stefnanda. Tæplega sjö mánuðum síðar höfðaði stefnandi að nýju mál vegna þeirrar kröfu. Þar sem fyrri málshöfðun stefnanda rauf ekki fyrningarfrest bótakröfunnar, sbr. 1. mgr. 22. gr. laga nr. 150/2007 um fyrningu kröfuréttinda, var krafan fyrnd við höfðun síðara málsins og stefndi því sýknaður af fjárkröfu stefnanda. Af þeim sökum var stefndi og sýknaður af kröfu stefnanda um staðfestingu kyrrsetningargerðar sem fram hafði farið til tryggingar skaðabótakröfunni.

Dómkröfum stefnanda var vísað frá dómi vegna vanreifunar, sbr. e- og g-liði 1. mgr. 80. gr. laga nr. 91/1991, þar sem stefnanda hafði að mati dómsins ekki auðnast að leggja fram nauðsynleg gögn, né heldur að skjóta nægilegum stoðum undir skaðabótakröfur sínar í málinu að öðru leyti.

Sakfellt fyrir fíkniefnalagabrot

A krafðist viðurkenningar á því að hún ætti rétt sem bréferfingi til hlutdeildar í innstæðu í séreignarlífeyrissparnaði í eigu B sem var í vörslum AL. AL var sýknað af kröfunni.

Ákærði var sakfelldur fyrir ýmis brot gegn umferðarlögum, almennum hegningarlögum og lögum um ávana- og fíkniefni.

Stefnandi slasaðist þegar hann var að færa kjötskrokka úr flutningabíl inn í vinnslustöð. Talið var ósannað að slysið hefði orsakast af saknæmri háttsemi vinnuveitanda hans. Því var hafnað kröfu stefnanda um viðurkenningu á rétti hans til greiðslu skaðabóta úr ábyrgðartryggingu vinnuveitandans.

Ákærðu dæmd í skilorðsbundið fangelsi fyrir ítrekuð þjófnaðarbrot og til þess að greiða skaðabætur.

Stefndi var sýknaður af kröfum stefnanda um greiðslu eftirstöðva kaupverðs fasteignar, þar sem sannað þótti að fasteignin hefði við afhendingu verið haldin galla og skilyrði skuldajöfnunar uppfyllt.